Etrafımda ki bir çok insanın beni anlamıyor, 1 aydır kitap okuyamıyorum, yalnızım, biram bitiyor ve geri zekalı bakkal bu saatte açık olmasına rağmen bira vermiyor, sigaram bitiyor, ev arkadaşım eve erken geldi ve psikolojinin içine etti, koltukla konuşmaya başladım, yatak soğuk.
bugün bu konu hakkında düşünürken, liseden bir hocam şöyle demişti;
' bizler bu dünyaya ait değiliz. yazın serinlemek ister, kışın ısınmak için soba yakarız. biz bu dünyada mutlu olamayız. bizler için tam anlamıyla mutlu olacağımız tek yer cennettir. bizler, cennete aitiz.'
güvenmek istediğim bi insan var. bi türlü güvenemiyorum. çok güvenmek istiyorum ama bana o güveni vermiyor bu beni gerçekten üzüyo bugün. yarın üzülmiycem ama bugünlük.
mutsuzum çünkü, 10 senemi verdiğim hiçbir şeyi esirgemediğim ama karşılığında beni aldatan, yalandan bir dünya kuran adama yazdığım son maile cevap gelmedi...vicdan???o, bu kelimenin anlamını unutmuş...umarım hislerim sadece üzüntü ve öfke ile sınırlı kalır. hislerimin hepsinin bir araya gelerek şekil değiştirip nefrete dönüşmesini istemem...
