Birinin beni özlediğini ve ihtiyacı olduğunu hissediyorum. Sarılıp saatlerce ağlayası var gibi.
Bu her zaman olan bir duygu. Ailem, arkadaşlarım, sevdiklerim sıkıntıdaysa bu hisle beraber yüzleri de gözümün önüne gelir. Arar sorar öğrenirim.
Ama bu defa öyle değil. Ruhu ruhumu esir almış gibi ama silüeti yok.
Kim olduğunu anlayamıyorum. Sanırım bana kırgın biri ama kırgınlık yaşadığım kimse de yok. Ağlamak geliyor içimden, ağlayamıyorum. Boğuluyorum.
Her kimsen umarım iyisindir. iyi değilsen bile iyileşirsin umarım. Sana uzanadığım için affet beni.
Karmakarışık. Mutlu muyum yoksa kafamı duvardan duvara mı vurasım var bilemiyorum. Depresyondayım ama unutulmadım, aldatılmadım, sevgilimden ayrılmadım çünkü sevgilim yok. Yalnız da değilim ama karmakarışık işte. Bi de saçma sapan bi dizi izliyorum yine aile zoruyla. Hayat bazen pastadır mıydı yok hayat bazen tatlıdır evet. O yüzden psikolojim bozulmuş da olabilir. Bilemiyorum altan..
Edit: ne boş bi yorum yaptım lan. Verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür diliyorum sayın yazarlar..
