bazısı masal gibi bazısının azap gibi geçer. hele de yalnızsa. hele benim gibiyse. ben, tek çocuk arkadaşı imamın kızı olan bir çocuktum. anası babası oynatmazdı öyle. adı bilgeydi, bizimkilerin tayinleri çıktıktan sonra bir daha görmedim onu hiç. oysa benim ilk arkadaşımdı. benim bir de 2. arkadaşım vardı. annemin anlattığına göre evde tek başıma saatlerce tv karşısında otururmuşum, annemde babamda çalışan insan, hatta bir ara soba devrilmişte zor kurtarmışlar. ayağımda yara izi bile var, kırışık parlak gibi... benim bir de 3. arkadaşım vardı. adını unuttum ama büyük ihtimal yeriş koymuşturlar. bizim oralarda köpekler için çok koyarlar bu ismi. kahverengiye çalan bir rengi vardı, babam varken sürekli bir yana koştururduk. sonra yağmurlu bir havada öldüğünü hatırlıyorum. tıpkı kurban bayramında ölen biri siyah biri beyaz iki kuzum gibi. o kadar yalnızlıktan sonra bir ara ineklerede yanaştım ama halley uzatmam sonrası terslemeleri sonucu vazgeçtim. benim başka arkadaşlarım da vardı. boyum kadar bir kamyonla, hafiz dedem. hafiz dedem öz dedelerimin olamadığı kadar iyi bakmıştı, kamyon ise sürekli bir yerlere sürdüğüm yol arkadaşımdı. ikisindende büyüdükçe vazgeçtim, kamyonumu kaybettim, çok sonraları da hafiz dedeyi. daha 1 sene olmadı. bir kere bile gitmedim zamanında yanına. oturuyor insanın içine acı acı o keşke. keşke bir kere gideydim de nasılsın hafiz dede deseydim o güleç yüzüne karşı.
Şimdiki çocuklar bilgisayar başında yeaa diye başlamak saçmadır. Her şey, herkes rejenere oluyor elbette çocukların da oyun alanı değişecek. Sokakta deli gibi taso oynardık envai çeşit araçlarla. Eve gelince de salça ekmek yerdik. sobanın yaninda ısınırdık banyo yaptıktan sonra.
O banyoyu ısıtmak tam bir izdirapti zaten.
Biz mesela ispanyol paça pantolon nedir bilmezdik ama o dönemin çocukluğunu yaşamış abiler gayet şık buluyordu o pantolonu. şimdi sorarsan tabi ki komikti derler ama.
öldürdüğüm ve tekrar canlanmasını arzuladığım duygularım. Fakat imkansız olandır çünkü insan hayata dahil olayım derken içindeki bütün çocukluk duygularını öldürür. Sonrada kahrolası büyüklük gelir. Endişeli ve karamsar tatsız tutsuz bişeydir kendileri. Özletir çocukluğunu ve bir daha geri gelmeyeceğini düşünmenin verdiği acıdır en kötü olanda.
yıllarca ordan oraya geçen bir çocukluktur. hiç kimsenin tanınmadığı yerlerde sokaktan geçen çocuklar işaret edilip anne şu çocuğu çağırda oyun oynayalım. bile denmiştir. tek başına geçen çocukluktur, anne babaya benim niye kardeşim yok? diye yakarılandır, zira etrafımızda kardeşi olan çocuklar kardeşlerine dokundurtmazlardı bile. sıkıntıdan anaokuluna erken başlamaktır. zamanın asker abileriyle eğlenmektir. sık okul değiştirmektir. atari alındığında sevinçten kudurmaktır. babayla sık sık gezmektir, basket maçına gitmektir. anne ve babanın genç olmasıdır. sobalı evlerde yaşamaktır, kışın su borularının buz tutmasıdır. kimlikte akdenizli olup karasal iklimlerde geçen bir çocukluktan sonra soğuğu sevmektir. doğduğu yerin ve doyduğu yerin kilometrelerce uzakta olmasıdır. bayramda yada yaz tatillerinde hep otobüs yolculuğu yapmaktır. uzun sonra gelen kardeş ile birlikte hayatın değişmesidir, artık abla olup örnek olmaktır. zamanın 22 ekiminde karlı bir günde doğmuş olmaktır. mahallenin çocuklarıyla bisiklet yarışı yapmaktır, anneler gününde anneye papatya toplamaktır. elinde solucanlarla oynarken hayatın bu kadar kötü olduğunu farkedememektir. çocukluk geçmiş zamandır, özlenendir.
Bilmem kac farkli sehirde, okulda gecmis boluk porcuk anilarla dolu yillar.
Donup baktikca her seyin daha da silindigini fark ediyorum ve daha iyi anliyorum ki hayat hizli akiyor, yaslaniyorum.
ilk ''hayat her zaman mı bu kadar zor, yoksa sadece çocukken mi'' dediğimde annemle babam ayrılmış ( ben onları mutlu sanarken), ailenin tüm erkekleri siyASi(!) nedenlerden içeriye alınmıştı. baban ne iş yapar? sorusuna cevap vermekten kaçtığım, maddi/manevi zorluklar yaşadığım bir çocukluğum var.
ağlamaktan korktuğum için yazmadığım, konuşmadığım onlarca şey var. neyse...
Kırıp dokup durmuşum. Kırılmayan bir cisim olunca tornavidayla babama kırdırırmışım psikopat mıyım lan ben oyuncaklarımın çoğu kırılmış 1-2 tane var onları da bizimkiler saklamış herhalde.Daha sonra da kendim içlerini açıp incelemişim bana çok şey kattı bu merak ama o buzdolabı kapağını hiç unutamamam 1. Sınıfa giderken buzdolabının kapağını sökmüştüm kimse anlamasın diye de eski halinde koyup kaçmıştım tabi annem açınca şok. hala var böyle huylarım geçen gun bozuk eski duvar saati buldum açtım belki bi şey çıkar diye ama bildiğim şeyler pek hoşuma gitmedi kırdım bende üşendim toplamaya.
Biraz iyi biraz kötü. Kendime zerre kadar güvenim yoktu. Çok arkadaşım da yoktu. Ders çalışıyordum ben de. Okul zamanı kitap okuyordum. Abimle oynuyordum. Öyle.
Cino ile çocukluk anısı olan çocukluklardır. Ulan siyah beyaz televizyonda küçük ev izlemişliğim var. Renkli televizyona geçtik Dallas izledik. Herkesin suratı kıpkırmızıydı aq. Köle isauralarla falan geçti çocukluğumuz. Entrikanın, dramın, kötü kalpli insanların hayatlarıyla büyüdük.
Çok arkadaşlarım yoktu. Mahallede ki yaşlı teyzelerin yanına giderdim hergün çiçeklerini sulardım.gece babam eve gelmeden uyumazdım gelince bana gazete okur öyle uyurdum.birde hergün babama bu adam benim babam şarkısını söylerdim geldiğinde.yemek yiyeceğim zaman kıyafetlerimi çıkarır pijamalarımı giyer bitince tekrardan değiştirirdim.mahallenin köşesinde ki bakkalda büyüdüm her öğle saatinde Muhsin amca geçerdi harçlık verirdi Barış Manço ya benzerdi ilk defa televizyon da barış manço yu gördüğümde o zannedip bir solukta evine gitmiştim.bir dua ezberleyince gider bütün komşulara okurdum. Annem babam evden çıkınca dönmezlerse diye gelinceye kadar beklerdim.
Yaramaz bir çocuktum.Bir dönem erkek fatma gibi takıldım bir dönem ise günde 5 kıyafet değiştiren annesinin topuklu ayakkabılarını giyen bir çocuk.Bahçemizde bir salıncak vardı günümün yarısı orada sallanıp şarkı söylemekle geçiyordu.Ve artık sussun şu kız diye şikayet ediyorlardı anneme.
