bizim zamanımızda (m.ö) heves edilip alınmayan şeyler yoktu. çünkü oyunlarımız için paraya ihtiyaç yoktu.
bir tebeşir ve bir taşla sek sek, plastik topla yakantop , iki üç arkadaşla saklambaçımızı oynardık. şimdi öyle mi? çocukların eğlenmek için bilgisayara, iphone telefona ihtiyacı var.
çocukken araba delisi olmama bağlı olarak kesinlikle akülü arabadır. pedala basıyorsun vızzz ederek gidiyor falan. akülüsüne paramız yetmedi fakat pedallısı vardı bende bir adet, onu da hunharca kullanıp kasayı dağıtmıştım.
çok fakirdik, öyleki kuruşu hesab ederdik. bisiklet almak aya gitmek kadar zordu bizim için, çocukluğum boyunca pringles bile alamadım.
şimdi istediğim bisikleti kendi paramla alabiliyorum, hem de fiyat ne kadar uçuk olursa olsun. pringlesten tiksindim, 18 yaşımdan beri yokluk çekmiyorum. ama aldığım hiç bir şey, çocukluğumdaki özlemin yerini tutmuyor o tadı alamıyorum. keşke bu mutluluğu çocukken yaşamış olsaydım ..
Kamyon. Hem de pilsiz kumandasız oyuncak kamyon. Merhum babaanneme ne kadar ağlamıştım oysa. Ah şu parasızlığın gözü kör olsun. Alamamıştı toprağı bol olasıca. Ben göz yaşı dökerken o da kalbinin ince sızısı ile yanmıştır. Oysa şimdi olsa onu üzmemek adına ağlar mıydım? çok duygusalım sözlük, ağlayabilirim her an.
yazarlarin cocukluklarinda cok istedikleri fakat maddi durum,ailenin izin vermemesi vb. sebeblerle alamadiklari oyuncak,yiyecek,kiyafet gibi seylerdir.sahsim adina uzaktan kumandali araba ve power rangers elbisesiydi.
