işte bi gün 65 yaşındayım. Çocuklarım ve torunlarım beni ziyarete geliyorlar doya doya eğleniyoruz fhasret gideriyoruz falan filan. Sonra onlar sağ ben selamet derken ben hakkı rahmete doğru...
Valla en güzel ölüm bu.
Kendime bakamayacak duruma gelecek kadar yaşamak istemem. Bir baskasi bana baksın da istemem. Kimseye yük olmiyim ben. Mutsuz olacaksam eğer şimdiden alsınlar canımı. Oyalamayın beni zaten melankolik biriyim.
Neyse.
70 yaşına gelmeye niyetim yok gençlik elden gitti mi zaten hayatin tadı kalmıyor. Tadında bırakmak lazım. Boku çıkıyor sonra.
Olum millet ciddiye alip uzun uzun yazmis oha. Bende yaziyim dedim.
Sahil kenarındaki evimin bahçesinde çimlere kurulmuş bir masada, çıplak ayaklarım çimlere basarken elektriğimi toprağa, hikayelerimi ise kağıda geçerek akıp giden günler...
