Güneşe dönüp bir kahve içmek doğuşuna şerefe der gibi.
Susuzluğunun ve sensizliğin derin ic yanmasında biraz daha kendimle konuşmak.
Biraz daha şizofrenik hal takinmak topluma inat.
Sevdikçe daha cok sevmek seni.
istedikçe ve arzuladikca seni; yokluğuna inat resmetmek seni hayatımın icine.
Oysa ne garip değil mi?
Seni duymak, seni hissetmek bu kadar uzaktayken...
Ben güneşin doğuşunu sana atfediyorum.
Günaydın diyeceğim günü beklerken...
