Bir yaz günü.. kısacık mavi şortumla mahalledeki tek boş arazide misket oynuyorum. yaş: 12. mahalledeki bütün kadınlar bizim evde altın günü için toplanmış. eve gidip kısır istiyorum sonra gel diyor annem.
2 nci gidiş yine sonra gel.
3 yine aynı.
arkadaş evde çılgınca kısır yiyorlar ben yiyemiyorum. çıldırdım. Serap vardı sınıf arkadaşım. onun cama tıklayıp oyuncak yılanını ödünç istedim. Zemin katta bulunan evimizin salon penceresine gelip perdeyi araladım. çoğunluk yerde oturmuş oya mı ne bi boka bakıyorlar. yılanı tam kadınların ortasına atıp -anneeeaaaa bu ne yaa diye bağırdım.
Sanki el bombası attım amk. içeriden dışarıya kaçışmalar, çığlıklar..
ben gülüyorum ama kısa sürdü bu gülüş. içeriden bi ses duyuldu:
üniversitenin ilk yılı gece yurttan kaçıp otogara gittim ve ardından en yakın kalkan otobüse bindim.
edirne ye gittim sabahtan akşama kadar tek başıma dolaştım.
cebimde de çok az bi para vardı.
sonra tekrar otobüse atlayıp geri dönmüştüm.
güzel bir macera olmuştu ve ardından bu bağımlılık yapmıştı.
cocukken uzaktan kumandali araba alirdim paso. sikilinca acardim motorunu pervane, çay karistirici gibi inovatif projelerde kullanirdim. 9 voltluk pil takinca daha hizli dönuyodu diye sen git bozuk bi adaptorun kablounu kes. 220 voltu findik kadar motora ver. ne olcak anasini satim evdeki tum ampuller patladi sigortalar yandi. hali alev aldi.
bide o anda misafir vardi evde. patlama sesinden hepsinin ayagi gotune kacmis. bide onlarla ugrastik.
Aşık olduğum sıfatsızın nikahında şahitlik etmem olmuştur. Şimdi olsa yapar mıyım? Evet sanırım yine olsa yine yaparım ama tavsiye etmem unutmak için başka yollar seçin kendinize. Yapacaksanızda sakın nikahta ümit besen söylemeye kalkmayın. *
