uykuya dalmadan yarım saat önce kendi içimden ve nerede olduğunu bilmediğim ama beni gördüğünü umduğum sevgiliyle konuşurken hiç yalnız olmadığımı biliyorum en azından. yalnız olduğum zamanlardan pek emin değilim ama; o da sanırım tek başıma kaldığım zamanlar hariç, yani birileri yanımda olduğunda yalnızım. çünkü aslında yanımda biri olmadığında yalnız sayılmam.
yalnız olmak o kadar kötü değildir aslında kimisi için. insan sadece nötr olabilir. insanlar olsa da olur olmasa da. hastalığında bile aramaza bazen eski toprak yalnız olan yanına bir nefes. ama bir de içe kor düşen anlar vardır ki 'o' nefes olmadan nefes alamaz insan, sığamaz bedenine, kanı çekilir bir yandan, bir yandan geri gelir. tarif edilemez duygulardır çoğu zaman allah korusun böyle durumlardan, biz yine yalnızlığımıza şükredelim.
durduk yere boğazı düyümleniyorsa insanın, mutlu olduğu anların farkındaysa insan, ağlayamıyorsa istese bile, kaçmak biryandan da kalmak istiyorsa insan, sakladığı şeyi kendi bile bilmiyorsa, bunları sözlüğe yazıyorsa, o insan her an yanlızdır aslında.
birazdan yurdun neti kesilecek ve herkes odasına çekilcek, herkes uyurken bende gelmeyen uykumu bekliyecem dört duvar arasında uyuyan insanlara bakarak.
