yazarların başından geçen rezil dolu dakikalardır. hepimizin en az bir kez böylesi durumları yaşadığı görülmüştür. gülüp geçmeyi gerektirir; her ne kadar o esnada yapmak zor olsa da.
telefonla adana siparişi verdim aylar sonra. bir türlü gelmiyordu. akşam saatleriydi. camdan dışarı bakıyor, siparişi getirecek olan çocuğun motorunu görmeyi umut ediyordum. çok gecikmişti, camdan baktığımda, elinde siparişimi yanlış yere götüren genç bir çocuk gördüm ve camı açıp kendisine, "durun,durun, burası siparişin yeri" deyip, inatla çocuğa olduğum apartmana gelmesini söylüyordum, o ise yürümeye ve bana boş boş bakmaya devam ediyordu. kafamı aşağıya indirdiğimde asıl siparişi getiren kişiyi gördüm. aynı anda iki kişiye rezil oldum. çocuk da bakıyor bana mal mal,desene ben değilim diye.
