öz eleştirinin dibine vurduğum bir gün artık adam akıllı ders çalışmam gerektiğini fark ettim. Açtım kitapları ama önümde bilmem kaç tane bilmediğim terim var. onları bilmeden anlaşılmayacak. bi dedim boş ver cesur, kapa kitabı geçiyoruz işte bir şekilde sonra içimden bir ses "senden bu gidişle adam olmaz!" dedi. inatlaştım sesle görürsün kim adam oluyor dedim, bu terimleri birer birer yazdım google a.
fark ettim ki yazdıkça sürekli sözlükler çıkıyor karşıma. ekşi ve uludağ başta olmak üzere. ama ekşinin arka planı abidik gubidik renkler olduğu için , en azından üye girişi yapmayınca, göz sulandırmakta. sonradan etrafa bakınca çizgili çizgili görünmekte. daha çok uludağ a girmeye başladım ben.
bir gün baktım benim terimlerden biri uludağ da yok. bunun yazılması lazım dedim kendi kendime. o kadar yararlandım, borç misali. bunu da ben yazayım dedim. üye oldum. tabi o zamanlar özel mesajdır, artı eksi oylamadır bunlardan haberim yok. ben yazarlar sadece tanım giriyorlar diye düşünmüştüm. ama baktım sonra, bu benim aradığım sosyal medya unsuru. insanların bedenleri yok, fikirleri var.
ilk bir kaç gün kafama göre takılır, olmadı çıkarım dedim. sonra baktım burada insanlar birbirinin dertleri ile gerçekten ilgileniyorlar. ve birbirlerini tanımadan yapıyorlar bunu. şimdi bulamam ama restoranda yalnız kalınca tanımadan birbirine para gönderen insanlar varmış. son iki senedir ruhsal sıkıntılarım oldu. hemen hemen karşılaştığım herkese anlattım. haykırdım desem yeridir. kimse gel otur şunu baştan anlat demedi. ya da bırak bi şeyler önermeyi, yardım etmeyi (annem, babam dahil.) dinlemediler bile. asosyal olsam da sevecen insanımdır ben. hırçın pislik bi şeye dönüştüm. benim etrafımdaki hemen herkesin benden çok daha önemli işleri var. benim kimliğimin dış dünyada maalesef hiç bir önemi yok. (birinin bi şeye ihtiyacı olduğunda durum değişiyor tabi)
cesur civciv olmak hoşuma gitti. iyi insanlar olduğunu gördükçe daha bir rahatladım manen. nasıl anlatsam ki? sıkıldım yazıyorsun ve birilerinin umurunda olup "hayırdır kardeşim neden sıkıldın?" diye sorabiliyor. ya da okuduğunuz bir şeye beraber gülebiliyorsunuz. tamamen tarafsız birinden en nötr tavsiyeyi alabiliyorsun. bunlar tarifi mümkün olmayacak kadar değerli şeyler.
sözlük iyi hissettiriyor. birileri fikirlerimi okuyor, katılıyor ya da eleştiriyor. yeni dostluklar ediniyorum, arada uzak mesafeler de olsa, isim cisim bilmese de muhabbet edilebiliyor. sıkıntılarının çoğunun tecrübe edilmiş olduğunu görüyorsun. bu da bana iyi hissettiriyor. en azından etrafıma çok fazla saldırmıyorum. daha doğrusu umurumda değiller artık.
len sözlük nasıl sevdirdin kendini kerata.. swh
not: ders durumu da iyileşiyor artık. gergin olmayınca insan ilişkileri de düzeliyor ufaktan.
bir gün fark ettim ki artık yaş kemale erdi. şöyle eli yüzü düzgün bir kız bulup evlenmem lazım dedim. liseden tuğçe, hülya ve Fatma'ya oynadım, olmadı. üniversiteden de betül ve pelin'e hamlede bulundum, o da olmadı. peki neden bu kadar az deneme. çünkü o zamanlar hala vaktimin olduğunu düşünerek seçici davrandım. yarısı da zaten evlenmişti. neyse bu şekilde olmayacağını anladım. arkadaşlarıma ne yapmam gerektiğini danıştım ve kendimi ortamlarda buldum. her öğlen evden çıkıyor, gece geç saatlerde eve dönüyordum, ama bırak olacak gibi olmasını, doğru düzgün başlayan bir ilişkim olmadı. ben de sandım ki bunun sorumlusu birlikte takıldığım öküz arkadaşlarım. ve ani bir kararla bunlarla irtibatımı kesip kendi başıma, yeni mekanlarda takılmaya başladım. bir hafta geçti. hiçbir şey olmamıştı. hiçbir şey. çok moralim bozuldu, hevesim kırıldı. o gece eve gitmek için otobüse bindim. otobüste bir kız gördüm. kulağında kulaklığı elinde kitabı yüzünde sımsıcak ve çok tatlı bir gülümsemeyle kitabını okuyordu ve en önemlisi yanında bir Dallama yoktu! ilk önce gözlerime inanamadım ama doğruydu. kız benim okuduğum kitabı okuyordu. mutlu bir şaşkınlık içerindeydim. zaman o anda dursun, ben de bu kızın gülüşünde eriyeyim modundaydım. daha önce hiç bu kadar yoğun bir sevgi hissetmemiştim. ben bu haldeyken kız başını kaldırdı ve göz göze geldik. afalladım, ama bunun benim için çok önemli bir şans olduğundan emindim, belki de sondu! ona doğru yaklaştım, gülümsemesi iyice belirginleşti, ve o narin dudaklarından kelimeler dökülmeye başladı:
-amcacım, buyrun otur.
sonrasındaki anları hatırlamıyorum. kendimi sonraki durakta otobüsten inerken hatırlıyorum. üzüntüden bir hafta kendimi eve kapattım. artık her şeyin farkındaydım, iş benden geçmişti. bu iş güzellikle değil zorla olacaktı. işte o an izdivaç programına katılmaya karar verdim. istemeye istemeye de olsa bunu bizim arkadaşlardan birine anlattım. o da bana "oğlum ne gerek var, sözlük taş gibi hatunlardan geçilmiyor" dedi. kendimi üyelik sayfasında buldum.
sözlük yazarlarının bu mecrada bulunma sebepleridir.
ilk başlarda bilgi paylaşımı olarak düşündüm ne yalan söyleyeyim. sonra baktım ki buradaki durum bilgi mi o da neymiş tarzında. sonrasında sadece eğlence amaçlı girmeye başladım. zaman geçirme aracı oldu benim için. he bir de güzel sürprizler çıkardı sözlük karşıma. sonrasında da devam sözlükte takılmaya.
ehliyet alacak olmamdan dolayı direksiyon kursuyla ilgili şeylere bakıyordum.
üniversiteyi kazanmış olmamdan dolayı üniversite ile ilgili şeylere de bakıyordum(kazanmamın üstünden bir sene geçmişti)
sonra arkadaşımda inci sözlük muhabbeti açıldı. şu sözlüklere bakayım dedim. alayından üyelik aldım ve şuan ulu ile itü de yazıyorum.
Küçük Emrah Mod on;
Alışkanlık, sosyalleşme çabası, buraya gelmesem yalnızlıktan evde televizyonla konuşmak zorunda oluşum. Saçmalasam da birilerinin beni okuduğunu ( dinlediğini ) düşünmemden ötürü geliyorum.
Edit: ben ne kadar ezik bir şeymişim...
Küçük Emrah mod off.
