karşımda anaokulu sabah 9.30-10.00’da bağırış çağırış yüksek şarkılara başlıyorlar ben en az sessiz oldukları zaman olan sabahın 8’inde kitap okuyabilmek ve ders çalışabilmek için kalkıyorum. cidden sıkıldım bunlar susunca mahallenin 8-10 çocuğu başlıyor hönkürmeye ben ne zaman kitap okuyacağım ne zaman ders çalışacak ne zaman öğlen kestirmesi yapacağım. çıkıyorum balkona uyarıyorum çocuk işte tamam diyor iki dakika sonra yine aynı. yoruldum yoruldum.
burayı bazen insanlara anlatamadıklarımla dolduruyorum. kötü ne zaman hissetiysem yazıyorum belki çevremden çekiniyorumdur biliyorum beni anlamayacaklarını biliyorum çünkü bu buhranı yaşamadılar. yine daha fazla söylemek istediklerim oluyor bu sefer burda tanıdıklarımdan çekiniyorum. burda yazdıklarımın yarın yüz yüzeyken sohbet konusu olması beni üzeceğinden yine bir şeyleri içime atıyorum.
