Sustuğum anlardır. Ayar oluyorum kendime. Kolaya kaçıyorum çünkü. Halbuki ben kolaya kaçamam. Kaçsa kaçsa kolanın asidi kaçar. Hep o kapağı tam sıkamadığım için kaçıyor bu asit. Bir dakika, ben kola sevmem ki zaten. Susmalarımın da asidi kaçmış, içilmez bu artık.
tanıdık biriyle her hangi bir yerde göz göze gelince ne biliyim bir tebessüm edersin bir selam verirsin de karşı taraf hiç umursamayıp öküzün trene baktığı gibi bakar ya suratına... Katil olunur valla çok mu zor bir selam vermek bir tebessüm etmek ne biçim insanlar oldunuz be.
Annemin çok heyecanlı bi tip olması. Anne diyorum tamam bekle bi dk yapıcam ama yok. Susturamadım kadını. Neyse yine de severiz kendilerini. Cağnım annem.
böyle birine veya birilerine iyi davranırsınız ama bütün samimiyetinle bütün saflığınla. sonra o kişi hiç affetmez yeri geldi mi size sağlam bir tekme koyar ya işte buna acayip sinir oluyorum. özetle minnettarsızlığa ve bencilliğe sinir oluyorum.
içerisinde insanın olduğu her mevzudur.. arkadaş neden böyleyiz biz ya neden her birimiz diğer insanları sinir etmek için hayattaymışız gibi davranıyoruz ki. iç güdüsel mi yoksa içimizdeki kötülükten mi bilemiyorum..
her an yanında olup mutlu etmeye çalıştığım kişilerin ben mutsuzken sanki yokmuşum gibi davranmaları ve onları mutlu edecek hale geldiğimde yanıma yeni mutsuzluklarıyla gelmeleri.
