her yazar, hayatının bir döneminde veya anında, yaptığı saygısızlıktan dolayı pişmanlık duymuştur. Belki de pişmanlık duymamıştır ama geriye bakıpta o an veya dönem aklımıza geldiğinde keşke yapmasaydım, çok hazksızdım şeklinde kendiyle hesaplaşmıştır.
Ben hayatımın her anında etrafımdaki toplumun rahatsızlık duymayacağı şekilde davranmayı kendime şart koştum. çünkü, kimi zaman bencilliğimizin kurbanı olan bizler, kendi özgürlüğümüzü başkalarının üstünde tutmak gibi bir takım yanlışlar içine girmişizdir. Oysa kendi özgürlüğümüzün bittiği yerde bir başkasının özgürlüğünün başladığını bilmek bu hataya düşmenin engelidir.
Ben;
- Asla yüksek sesle müzik dinlemedim.
- Kulaklığımın etrafa cızırtılar yaymasına engel oldum.
- Yere tükürmedim.
- Kimsenin yüzüne karşı küfür etmedim.
- Sokakta çekirdek çitleyip pisliğini yere atmadım.
- Kornaya basmadım.
- Toplu taşıma sıralarında başkasının sırasını çalmadım, çalanla kavga ettim.
- Kimsenin arkasından iş çevirmedim.
- Hırsızlık yapmadım.
- Hiçbir kadına laf atmadım.
- ...
- ...
- Kapalı alanda sigara içmedim.
- Yolda yürüken sigara izmaritini yere atmadım.
- Yolda yürürken elimdeki sigarayı küçük çocukların göreceği şekilde taşıyıp kötü örnek teşkil etmedim.
Bu liste o kadar uzar ki saymakla bitmez. Fakat sizlerin maddelerin sonunu okurken bir şeyler mırıldandığınızı duyar gibi oluyorum. Evet itiraf ediyorum. Şu hayatta yaptığım en büyük saygısızlığı sigara içerek kendime yaptım, yapıyorum. Çünkü her akşam yatağıma yattığımda duyduğum pişmanlığı derinden hissediyorum.
