anasınıfına başladığım gündü annemin beni kandırıp gittiği gün.
sabah erkenden kalkıp saçlar yapılır. o zaman kırmızı önlükler vardı en cicili bicilisinden alınmıştır.
kırmızı önlük giyilir ve okula gidilir. anne sen oyna ben gelip alacağım seni der ben yok olmaz bende gelmek istiyorum der çocuk. sonra anne bakar olcak gibi değil sen kal burda piknik yapalım bahçede. ben yiyecek bişeyler alıp geleyim der. çocuk çantanı bırak git der. olmaz param içinde der anne. paranı al çantanı bırak der çocuk .yok oda lazım der anne. çocuğun anladığı andır bi şekilde kalması lazım o gün orda . tamam anne git der .annede gider çocuğun orda akşama kadar onu bekleyeceğimi sanıp. oysa çocuk çoktan diğer çocuklarla oyunlara dalmış annesini untumuştur bile...
ilk dersten çıkınca bir kenarda ablamı beklemeye başladım. ben çıktığımda kolidor bomboştu, her şey normaldi ta ki merdivenlerden inen o insan kalabalığını görene kadar. aklım bir türlü almıyordu o kadar kişi nerden geliyor, hepsi de gözüme öyle buyuk gözüküyordu ki...ablamı beklerken sürekli aklımdan ablam beni unutup gidecek, evin yolunu bilmiyorum, çocuk hırsızları beni kaçıracak, bu kalabalıkta kaybolucam düşünceleri geçiyor. daha fazla kendisini tutamayan ben baslıyor ağlamaya...kalabalığın içinden annemin arkadası aynı zamanda okulun mudur yardımcısı semahat teyzeyi görüyorum, dizine sarılıp ağlıyorum, yutkun çocuğun noldu diyor. gören biri kapkaça uğradım sanabilir. bak geliyor ablan diye gösteriyor. kendine muhtac oldugumu bildiği için ablamın yuzunde gevrek bir gülümseme...fakat zaman geçse de bu bende alışkanlık oluyor hiç abartmıyorum en az bir yıl sınıftan koşup, müdür yardmcısının yanına gidip ağlıyorum 'ablam beni bırakacak' diye. kadın alıştı ben artık otomatiğe bagladım. ablamın okuldan çıkan en son kişi oldugunu bile bile her gün salya sümük yapışıyorum dizine. bunu bilen zalim ablam 'su getir, benim yerme sen git bakkala yoksa yarın seni eve getirmem' gibi tehditlerini savuruyor tabiki...*
o gün, kendimi şizofren olarak hissettiğim ilk gündü...
bir hafta evvelden hazırlıklara başlamıştık. bimden -aşağı yukarı bir koli kadar - ufak kutularda meyve suları vardır, ondan bile almıştık işte. okul traşı oldum, önlüğümü giydim, hazırdım. okula başlamak için köye dahi gitmemiştim, kararlıydım okula başlamakta ve o gün geldi çattı, annem tuttu elimden "hadi ali, okula gidiyoruz!" dedi ve çıktık yola...
yol boyunca normal gevezeliklerimi ettim anneme. bir müddet yürüdük, yürüdük... bir zaman sonra okula yaklaştığımızı sezinledim. birkaç adım daha attım. karşımda çok büyük, beton bir bina duruyordu. kabul etmeliyim ki, o güne dek bu kadar büyük bir bina görmemiştim. annem "işte okulun burası!" dedi. anladım ki, okul denilen şey, bu binaydı. yaptığımız bütün hazırlıklar, bunun içindi. bu halde, hemen oranın içine girmem, binayı keşfetmem gerekiyordu. neşeliydim. anneme hazırım talimatını verdim ve okulun bahçesine girdik. farkettim ki, burada birçok çocuk ağlıyordu. anneleri de ağlamayı kesmeleri için onları uyarıyor ve de sarılıyorlardı. bu durumda, anneleri benim neşeli halimi görünce çocuklarına "bak şu çocuğa hiç ağlıyor mu? sen de ağlama!" diyorlardı...
ben kararlı adımlarla -tabi gözümde de matrix gözlüğü-, annesinin elini tutmuş karizmatik bir çocuk şeklinde sınıfıma doğru gittim. yürüdüm, yürüdüm ve sınıfın kapısına vardım. tam içeri girecekken bir anda ağlamaya, anneme yalvarmaya başladım. "ne olur anne, bırakma beni" dedim.
neden mi?
annem beni orada bırakıp kaçacak sandım lan! yetimhane zannettim orayı. beni görmeniz lazım, bir ağlıyorum, bir ağlıyorum. susturamıyor kimse. üç gün peş peşe ağladım lan.
not: annem halen daha bana o günleri hatırlatır ve "tüh sana, erkek adam -5.5 yaşında olsa bile- 3 gün peşpeşe ağlar mı lan?" der.
ilk okul, lise ve üniversitede gerçekleşen ilk günler.
ilk okulda genelde anne diye ağlanır.
lisede sessizce bir köşeye geçilip oturulur.
üniversitede ortam kurmak için ilk dakikadan itibaren iletişim kurulmaya çalışılır.
hepsinde de yalnızdım.
ilkokuldan ben istemedim annemin gelmesini. zaten mahallemdeydi. herkes "anne" diye ağlarken ben onlara bakıp anlam vermeye çalışıyordum yaptıklarına.
Bizim okul depremde zarar görmüştü ve tamir edilmemişti.
Bu yüzden herkesin okula başladığı gün ben başlayamamıştım.
Veliler kendi çaplarında eylem yapmıştı.
Oradan geçen polisler siklememişti bile.
TGRT'de boy göstermişti okulumuz o akşam.
