98 ylında ankara genellinde yaz aylarında takımların minik takımları arasında turnuva düzenlenirdi. bende ankara şeker spor minik takımında oynuyordum. çok iyi futbol oynuyorduk. ilk maçımızda keçiörengücünü sonra maltepe yi yendik ve çeyrek finalde ankara demir spor minikleri ile karşılaştık.
demir spor 1-0 öne geçti. bir bek olarak sürekli ileri çıkıyordum. bir korner kazandık. top ön direğe geldi. hayatımın ilk kafa golünü o zaman attım.
ikinci yarıda soldan bir top daha kesti bizim gökhan. hayatımın ikinci kafa golünüde o zaman attım.
demir spor sonra 2-2 yaptı. maçın bitimine yakın sol taraftan gene gökan orta şut karışımı sert bir top kesti. kaleci sıçradı öne doğru bende bir planjon yapıp fırladım. kaleci tutamadı bende göremedim ama topun sağ koluma çarptığını hissetim. kaleciyle çarpıştık yere yığıldık. kafa mı kaldırdım. top içerdeydi. hakeme baktım golü vermiş. herkes bana sarılıyor. hayatımın ilk ve sob hat trick ini yaptım ve son kafa golümü attım. maç bitti.
kimsemi görmez arkadaş topu elimle soktuğumu. demir sporlu çocuklar ağladılar maçtan sonra bizsevindik. içim burkulmadı değil.
sonra ne mi oldu yarı finalde fatih takımı bizi bir güzel benzetti sağlam fark yedik.*
2011-2012 süper toto süper lig 2. hafta karşılaşmasını inönü de izliyoruz. rakip ankaragücü
eylül ayı, hava güzel.
üzerimde yarım kollu bir forma var. maçın ikinci yarısında üşümeye başladım. ama resmen donuyorum.
neyse yanımdaki arkadaşlarımdan birine biraz üşüdüm sanki dedim. amacım üzerindeki hırkasını vermesini sağlamak ( öküz vermedi tabi )
daha ben cümlemi yeni bitirmiştim ki arkamdan sağımdan solumdan hırkalar yağmaya başladı.
istinasız hırkaları veren herkes " al ablacım " " al kardeşim " al bacım " falan diyor.
yok falan dedim ama bir yandan da donuyorum. mecbur birini aldım.
maç sonunda geri vermek istedim ama almadı.
bu da böyle bir anımdır sözlük.
