yazarların bir insana önyargıyla yaklaşıp korktuğu tiplemedir. ben hep böyle efendi çocuk gibi giyinip, hiç konuşmayan insanlara karşı bir fobim var. sanki yaptığı kötülükler, dehşet verici şeyler gün yüzüne çıkacakmış korkusuyla konuşmuyorlar gibi geliyor.
korkmaktan ziyade temas kurmanın yarar getirmeyeceği anlaşıldığı için insanın sıtkını sıyıran, özetle, cahil, şartlanmış, ukala, saldırgan, ağzı bozuk ve empati yoksunu yazarlardır. bunlara yazar demek de yanlıştır ya, neyse artık.
her bokta ben haklıyım diyenler. Her boka karşıdakini haksız çıkartanlar. Ben Özgürüm deyip, ufak eleştirini bile buna bağlayanlar. Yeri gelince de sizin her haltınıza karışanlar.
Bir de bunların hepsini aynı insanda düşünün.
tez elden foseptik çukuruna geri dön. Yoksa küfür edeceğim.
Sürekli dedikodu yapıp, milletin arkasından söven tip. Tecrübeyle sabit; eleştirdiği her şeyi itinayla kendileri yaparlar. Yanından ayrıldığınız an "ulan bu benim arkamdan da bi şey der mi ya?" sorusu uyandıran insan tipi.
Dedikoduya alıştıkta, arkadaş gibi gözüküp arkanızdan kuyu kazan tip en korktuğumdur. Zira sağları solları belli olmuyor.
En iyisi kimseye guvenmemek. Bizi bu hale getirenler utansın.
