Bir şeyi yapmaya karar verdiğimde tabiri caizse göğe merdiven dayamam gerekse bile iki elim kanda dahi olsa yaparım. Önemsiz şeyler bile olsa bu böyle, önemsiz şeyler de bu olay can sıkıcı olsa da uzun vade de işime yarayan huy. Çevremdekiler buna hırs diyorlar. Bense takıntı.
Daha önce yapmadığım bir işi tek sefere mahsus görmem, o işi en iyi şekilde yapmam için yeterli oluyor. Ara ara ben de şaşırıyorum kendime. Hafızam ise bununla ters orantılı, yeri geliyor 40 saniye öncesini bile unutuyorum.
Mesela bu entrymi girerken hangi başlığa yazıyorum diye 2 defa baktım.
para ile ilgili konuları sevmemem. anneme göre elim fazla bol, eşime göre cömert biriyim ama bana göre her şey olması gerektiği gibi. yeni tanıştığım birileri ile bile yemeğe falan gittiğimizde ulan bu ödeyecek mi, nasıl yapacağız şimdi, bu g*t elini cebine atar mı, atar gibi yaptı lan gibi triplere girmem çıkarır öderim. zaten o da benim gibi biriyse bir arkadaş kazanmış olurum tam tersi olduğunda ise paramla adam tanımış olurum. yok eğer arkadaşlarımla gitmişsem ve önceden ortak ödeyeceğimiz konuşulduysa 75 lira hesaba çıkarıp 37,5 vermem 40-50 elime ne geçtiyse koyarım oraya. 12,5 liranın filan hesabını yapan adamla da işim olmaz. zaten yakın çevrem de öyle. beğeniyorum bu özelliğimi.
