en son kendimle ilkokulda gurur duyduğum birtakım şeylerdir. yani belki gurur duyulacak şeylerim olmuştur belki olmamıştır, belki vardır belki yoktur ama benim çok net gurur duyduğum şey ilkokulda kalmıştır. o da şuydu. ilkokul 4.sınıftaydım, bir cuma akşamı istiklal marşı sırasında, en ön sıradaydım. yan hizaya da diğer 4. sınıfın şubesi vardı. ve başımızda öğretmenler. birden bizim gülten öğretmen bize doğru döndü düzgün bir sıra yaptırdı. o anı tam hatırlamıyorum ama yan sınıfın haşeraları rahat durmuyor, öğretmenleri kızıyordu. o an bizim gülten öğretmen ile yan sınıfın öğretmeni konuşurken, gülten öğretmenim başımı okşayıp, tam bir beyefendidir benim oğlum dedi gülümseyerek. diğer öğretmene nazire yaparcasına değil de, ben sessiz durduğum için öyle demişti herhalde. ama inanılmaz şaşırıp hem mutlu olup hem gurur duymuştum o çocuk halimle. hiç unutmam bunu. matematik derslerinde öğrenemiyorum diye bana kızan, gayret et yeter artık diyen öğretmenimin, diğer öğretmenin yanında tam bir beyefendidir diyerek övmesini hayatım boyunca gülümseyerek hatırlayacağım.
Gerçekten önemsediğim hiçbir şey yok. Bu değil tabii. Bundan dolayı ne yaşarsam yaşayayım, ne şiddette olursa olsun, gerçekten acıtacak olsa bile canım istediğinde üzerine basıp geçebiliyorum. Yaşam içerisine ciddiye alınmaya değer pek bir şey görmüyorum.
bi de şu var lan.
3 tane artis gibi kızla haşır neşir olabilmek, zamanında. şimdi o işlere bakmıyoruz.
artis dedik sallamadık. biri türkan şoray gibi, biri shakira gibi, biri farah fawcet gibi, biri zara gibi, biri, bi saniye lan kaç oldu. saymıyım artık ben kafamda hep üç diye sayıyomuşum iyi mi? daha fazla bunlar. ne ara geldiniz bu kadar bilmiyorum ki.
Nüfus müdürlüğünde sıra bekledim,
sgk da sıra bekledim,
liseye yerleşmek için ek tercih sırası bekledim,
Emniyet ile işim olduğunda gittim bekledim,
Hayatımda telefon ile işimi hallettirmedim.
Zor oldu, fakat sahip olduğum hiçbir şeyde torpil yok.
