Çok yoruldum. Vardır elbette benden büyük acısı olmasına rağmen yaşayan insanlar. Lakin benim acı eşiğim onlardan düşük olmalı. Yüzümdeki kasları kıpırdadıp gülümsemek ilk defa bu kadar zor geliyor. Mutlu olmak için uğraşmaksa artık boş bir uğraş sanki. En kötüsü de nefret. Nefret o kadar yoğun bir duygu ki içten içe beni yediğini hissedebiliyorum. Fakat yine de vazgeçemiyorum nefretten çünkü nefreti bıraktığım zaman yerine daha iyisi gelmeyecek. Hayata tutunmaya çalışıyorum ben de sizin gibi sayın yazarlar fakat hayat tek tek parmaklarımı kırmış gibi hissediyorum. Hem de bir anda kırmış, alışmama izin vermeden. Hikayemin devamını merak ediyorum. Belki tekrar mutlu olurum. Belki de nefes almayı bırakıp farklı bir şey denerim. Umuyorum ki güzel günlere açılır kapılar.
