Haykırarak söyleyemediklerim kaldı hep içimde. aklımın içinden geçen onca şeye rağmen sırf senden duyamadıklarım yüzünden içime attım tüm umutlarımı.
ister salak de ister inatçı duyamadıkların bile içimde kaldı!
çok şey kaldı be içimizde. dile gelmeye kalksa kelimeler yetmez, yol olsa fizan kısa kalır. uyumadan önce kurulan düşler, yazılan ve asla gönderilemeyen şiirler, almak istediğimiz hediyeler, bir defterin gözyaşlarıyla ıslanıp akan mürekkepli dolu sayfaları, solumuzdaki acı, eğlenceli bir ortamda kahkaha atarken birden aklımıza gelişi yüzümüzün düşüşü başımızı öne eğişimiz, en önemliside sevgimiz. ona en ihtiyacımız olan bir anda telefonu eline arayıp arayamama, sesini duysak düzeleceğiz belki ama numaraya bakar yutkunur sonra da kilitleriz işte ekranı. onsuz aldığımız nefes bile içimizde kalır bazen, şuramızı acıtır. işte bunlarda hep içimizde kalanlar. içimizde kalmaları en uygunudur; çünkü karşımızdakinde bunları anlayacak yürek yoktur.
