yazarların intihar etmemek için nedenleri

günah çünkü.

inanç, allah korkusu ve ailedir. yaşarken öğrenebileceğim şeylerden trilyon trilyon fazlasını öldükten sonra öğreneceğim. dolayısı ile merak ettiğim şeyleri biran evvel öğrenmek ve o gerçekler ile var olmak daha cazip geliyor bir bakıma.

yaşam elbette güzel elbette bize verilen ömrü son anına kadar yaşamak lazım. bana küçük yaşlarımdan beri hep sonu belli olan filmler gibi geliyor bu hayat. poker oyunu gibi geliyor daha doğrusu. eline desteden kağıtlar verilmiş o kağıtlar ile oynamak zorundasın. kader mi dersin adına inanışına göre karma mı dersin evrenin kanunları mı dersin ne dersen artık sana kalmış.

baktığın zaman hayat gerçekten boş yani Başlangıçı belli sonu belli sanki baştan senaryoyu biliyorsun da yinede oynuyorsun. ben şahsen günah ve ailem üzüldüğü için yapmıyorum yoksaaa .

Kimseyi üzmek istemem.

hedeflerim var üniversiteyi bitirip mesleğimi almak evlenmek gibi.

Araştırmak ve daha fazlasını öğrenmek
Bildiklerimi aktarmak
Ailemi oluşturmak ve acılarla yüzleşmek bunları yapabilecek cesarete sahibim.

Kalmamıştır.

Kendimi seviyorum ve hayatımı onun bunun şunun yüzünden bitireyim ki. Saçmalıkkk.s

bu tür anlarda hayat felsefesi edindiğim bir söz aklıma gelir:

"ölüme bir adım kadar yakın olsan da; hayata inat gülümse."

benim için cevap (bkz: korku)

genetik korku. sadece bu aptal sebepten dolayı yıllardır işimi bitiremedim. ama belki bir gün, koşullar yeteri kadar itince, neden olmasın.

(#37648312)

kaç yaşındasın dediklerinde 31 diyebilmek.

Bu gahbe hayata karşı bir tutam umudumun olması.

Faydalı bir avukat arkadaş için içimden geçenleri yazdım ki, suç olduğunu öğrendim. intihar eşiğinden döndüm desek yeri...