sibel diye bir kızı seviyordum,
bulut kolumu kırmıştı,
mehmet sürekli simitimin yarısını yiyordu,
serhatla önümüze geleni çarparız oynuyorduk,
ahmet hoca tuğbanın kolundan sürükleyerek kolunu çıkardı,
yine ahmet hoca osmanı kulaklarından kaldırıp tahtaya dayıyordu.
tahir...
onu hiçbir sınıf arkadaşı sevmiyordu. çünkü derslerine asla çalışmayan, tembel ve bön bir çocuktu. özellikle öğretmeni "beni delirtiyorsun" diye hep kızıyordu tahir'e.
bir gün tahir'in annesi okula geldi. öğretmeni ile görüştü. öğretmen dürüstçe "çocuğunuz ders çalışmayan aptalca şeyler yapan bir çocuk, notları da düşük, hayatımda bunun kadar tembel bir öğrenci görmedim" dedi. annesi çok şaşırdı, tahir'i okuldan aldı ve kayseri'ye taşındılar.
aradan 25 yıl geçti. öğretmen de kayseri'ye tayin olmuştu. bir gün öğretmen ağır bir kalp krizi geçirdi. bütün doktorlar ameliyat olması gerektiğini söylediler. bu zor bir ameliyattı ve kayseri'de ameliyatı yapabilecek tek bir cerrah vardı.
öğretmen ameliyat oldu. gözünü açtığında karşısında yakışıklı cerrah ona gülümsüyordu. öğretmen tam teşekkür edecekti ki suratı morarmaya başladı. bir şey söylemek için elini kaldırdı ama söyleyemeden küt diye öldü.
ilkokulun en sevdiğim taraflarindan biri ders başlamadan önce çöpün başında toplaşıp kalemtraş acarken yapılan koyu sohbetlerdi. Ayrı bir tatlı oluyorDu orada sohbet etmek.
