Kendimle saygı ve sevgi çerçevesinde ilerleyen oldukça seviyeli bir ilişkim var.
Arada söz geçiremeyip yumruklayasım falan gelse de nihayetinde kendimden başka kimsem yok,
onu da kaybedemem*
görünürde bir şey yok ama ben sevmeye devam ediyorum.
ayran gönüllülük meselesi de değil bu. insanların hissettirdikleri şeyleri severim. liste o yüzden kabarık.
aklımdan çıkmayanlar var. çocuk sevmesem de çocuğunu doğuracak kadar güvendiğim birisi var mesela. bir tane kendini bilmez; dışarıya iyi hoş, eve gelince yalnızım diye bağıran birisi var. salaktır baya.
bir de başkası... ilk ciddi ilişkim olacaktı; büyüklene büyüklene anlattığım o sevgiyi koşulsuz şartsız verebilseydim tabi. denedik olmadı. sevdim, çok sevdim de yetmiyormuş. bir ilişkide en önemli şey sevgi saygıdır diyordum. iletişim de önemliymiş, sayesinde öğrendim.
her gece yatağıma başkasının düşüncesi giriyor, ben istemesem de. keşke her şeyi susturabilsem.
