çok uzaklarda bildiğim bir yer var. çiçekli köy, kendimi sadece benliğimi, topraktan bir parça olduğumu hatırlatan ve sonsuz huzurlara sevk eden bir yer. yem yeşil doğası ve uzunlu, kısası çam ağaçları, kozalak kokusu dinlemek. kitaplara başka bir hazzım var, belki bu aşk belki de sevgi, ama kütüphanede bir kitapçıda saatlerce çıkmayıp raflardan gelen kitap kokusunu içime çekmek.
tek kelimeyle anlatılamayacak kadar derin şeylerdir.
huzur dolu günlerimi ve huzur veren şeyleri düşünüyorum. ne kadar da uzun süre olmuş huzur dolu bir gün geçirmeyeli.
kendimi hapsettiğim zindanlara bakıyorum. ne kadar da boş.
ve yorulmuşum.
