Hiç bir şeyi sorgulamadan her dediğime koşulsuz inanacak gerizekalı bir kitleye ihtiyacım var. "Uzaylılar Dünyaya Türklerden korktuğu için saldırmıyor" diye paylaşım yaptığımda yorumlarda buna inanıp gururlanan insanlara bakarak montitör arkasından "allahın malları :DD" diye iğrenç bir şekilde sırıtma ihtiyacı hissediyorum.
kendimin, beklentilerimle alakalı tutarlı bir çizgi içerisinde gitmesini bekliyorum hayattan. bu biraz hayattan değil de, kendimle alakalı oldu evet. ama hayatın biraz da bana yardımcı olmasını bekliyorum. hayat bana uyum sağlasın biraz da. olamaz mı yani.
"beklentiler çoğu zaman yaralar" düşüncesiyle fazla bir beklentim yoktur. fakat bu beklentimin az olması hayallerimi gerçekleştirme şevkine, umuduma da engel değildir. ikisini ayırmak gerek.
