dedem ben 3 yaşındayken ölmüş. bir insan 3 yaşını hatırlayabilir mi bilmiyorum. muhtemelen bir yaz akşamı köydeki evdeyiz ve onu hararetli bir şekilde birine birşeyler anlatırken hatırlıyorum. bazen rüyadır diye düşünüyorum ancak sanırım gerçekten onu hatırlıyorum.
Babamla sendika ofisine gittiğimizde, türk kahvesini kahve tabağında soğutup bana içirmesini dün gibi hatırlarım. Bunu defalarca yapardı ve ben ufacık bir çocuk olarak gördüğüm ilgi ve fedakarlığa karşı hayran kalırdım. Ey gidi günler.
Yazarların küçüklüklerinden aklında kalan hatıralarıdır.
Ben düğünlerde vb yerlerde oynamayı hiç sevmem ama hatırladığım en eski şey bunun tam aksi. Yaklaşık 3 yaşındayken komşumuzun kızıyla birlikte televizyonun önünde çalan müzikle oyunlar oynamıştık.
o yaşlarda ay ile dünya arasındaki uzaklığı kavrayamamam neticesinde oluşan durum.
şöyle gelişirdi olay:
ayı karşıma alır, parmağımla da işaret eder 40-50 metre koşardım -bazen Aya bakarak bazen Aydan sanki beni izliyormuşçasına gözlerimi kaçırarak- ve ay gene aynı doğrultuda beni karşılardı. anlam veremezdim. nasıl ya? herhangi bir apartmanı işaret edip koştuğumda artık aynı doğrultuda değil hafif çaprazımda kalmaktaydı. ama Aya gelince olmuyordu.
bu gibi sorular soruyordum ve bunları kimseyle paylaşmıyordum hala tam olarak neden sormadığımı anlayamasam da. komik. herhalde kendim keşfetmem gerekiyormuş gibi hissediyordum. *
askeriyede gizlice yemekhaneye girer askerleri sinir ederdim. yemeklere falan tükürmeye çalışırdım. o yemekleri sadece komutanların yediğini düşünüyordum ve sırf komutanın bi tanesi benim yanağımı ısırdığı için yapıyordum bu iğrençlikleri. sonra bi asker abiyle dondurma anlaşması yapmıştık. o günden sonra hep uslu durmuştum. **
komşunun zibidi veledinin aldığı robotum. o da çocuk ben de çocuğum niye alıyorsunuz ki? neymiş o benden daha küçükmüş. zikerim yaşını! psikolojimi bozan şeylerden biridir bu, evet.
kardeşimin doğumu ama buna inanmıyorlar bir türlü o zaman çok küçük olduğum için hatırlayamazsın diyorlar. ama çok iyi hatırlıyorum. babam beni annemi ve kardeşimi görmem için hastaneye götürüyor sonra annemin kaldığı hastane odasının kapısını açıldığında annem karşımdaki yatak da kardeşimde yanındaydı o an onları o şekilde görünce kıskanmıştım çok annem başka bir bebek almış beni sevmiyecekler gibi düşünmüştüm. hatta annemin yanına gidemedim annem gel kızım deyince yanına gittim beni annemin diğer tarafına oturttular kardeşin bak falan dediler. halam falan vardı hep yanımda çok iyi hatırlıyorum. bu olayı ne zaman anlatsam hatırlayamazsın resimlerden gördüğün için öyle geliyor diyorlar ama walla hatırlıyorum hem nasıl hatırlamam ki hayatımın karardığı o anı. tabi bu işin şakası iyi ki doğmuş canım kardeşim.*
