Beyinsizlik. Bazen dönüyorum ve kendime ne kadar geri zekalısın sen diyorum. Nefret ediyorum kendimden. Kaçıp gitmek istiyorum uzaklara. Kendimi burada bırakıp öylece kaçıp gitmek. Olmuyor ama. Ne bir yerlere kaçacak kadar cesurum, ne de canım sıkılınca çıkıp gidebilecek kadar zengin. Böyle de bir aptalım işte. Fazlaca duygusal. Sebepsizce ağlamak geliyor bazen içimden. Yapamıyorum. Çok çaresiz kalıyorum bazen be sözlük. Kendimi kimseye anlatamıyorum. Ben anlayamamışım ki anlatayım. Hani demiş ya şair; yazmasam çıldıracaktım diye. Öyle oluyor bende de. Bu yüzden yazdım bunu zaten. Kimse okumasa da. Kimse de okumasın hatta. Hep içimde tutmaya alışmışım ben be sözlük. içimi bir sır gibi kendimden bile saklamışım. Dayanamıyorum bazen, ağır geliyor tutamıyorum kendimi. Oturup bir köşeye ağlamak istiyorum. Küçük ve çaresiz bir çocuk gibi. Çaresizim çünkü be sözlük. Kendi içimde kimsesizim. Kendim olamamanın hüznünü yaşıyorum belki de. Allah kahretsin ki çaresizim. Boğuluyorum içimde. Nefes alamıyorum bazen. iyi ki varsın be sözlük. Kime anlatabilirdim derdimi sen olmasan. Kim sessizce dinlerdi beni. Benim nasihatlere ihtiyacım yok ki sözlük. Benim beni gerçekten dinleyecek, yanında saatlerce susabileceğim insanlara ihtiyacım var. En çok da kendimi bulmaya.
