vefat etmiş babaanne ve dedenin bir zamanlar yaşadığı, kümesinden yumurtalar çaldığımız, yazları dut ağacına saldırdığımız, gün gelir bütün sülale hep birlikte bahçesinde yemekler yediğimiz, dedemin hikayeleriyle kahkahalarla çınlatığımız o taştan ev.
işte ben ne zaman köye gidip de o evi görsem çocukluğum gelir aklıma.
bir daha hiçbir zaman o anlardaki kadar mutlu olamayacağımı anımsar, sol göğsüme yumruk gibi çakılıverir hüzün.
Ne zaman yolda yaşlı insanlar görsem iÇim burkulur. Artık bu dünyanın geÇici olduğunu ve Çok uzun yaşamayacaklarının farkındadırlar. Bu yüzden küÇük şeylere mutlu olurlar. Onları görünce ağlayasım gelir.
Teneke kutuyu ezip top oynadığımız,
mavi önlük giyip yakalık taktığımız( yakasında abc yazan ), abaküsle sayı saymayı öğrendiğimiz dönemlerden kalma o meşhur defter..
