Hatırlanınca yüzde özlemle karışık ufak bir gülümseme, kalpte katlanılması zor bir sızı ya da o anıyı yaşadığı kişiye olan özlemle gözlerde yaş bırakan kimine göre değerli, kimine göre ise acıyı okkalı bir şekilde ilk defa tattığı anılardı.
Sene 2004, çok iyi hatırlarım. Onu.. akçay'daki yazlığımda komşularımızdılar. Adı nilaydı. Her gün batımında uzun uzun kolamı çekirdeğimizi alır muhabbet ederdik. Benim her türlü patavatsızlıklarıma, nankörlüklerime katlanırdı. Hep gözlerinin içi gülerdi. Gözlerinin ışığı söndü. Bir gün ölüm haberi geldi. Bu kadar küçük bir ayrıntı bile insanın bir ömür aklında kalıyor öyle demeyin. Anıyı anı yapan bir insan var, güzel mi güzel bir insan. Anı manı kalmadı şimdi. Sattıkları yazlığa her baktım boğazım düğümlenir.
Daha yeni 18 olmuşuz. Bara gidelim dedik ki 2 arkadaşla. O zamana kadarda çok bi alkol içmişliğim yoktur. Babamın sofrasında ikram edilen kadardır yani. Neyse bara gittik. Bira söyledim arkadaşlarda keza öyle. Sonra biradan bir yudum aldım. Gardona doğru dönerik bira için buz alabilir miyim dedim. Garson bi garip baktı. Arkadaşlar kanka biraya buz atılmaz atacaksan limon at diyo. Amk kimse bişey bilmiyor. Bu ibnelerde güya biliyo havalarındalar. Aklıma geldikçe bi utanırım.
kayar kapılı bir markete dar açı ile girerken kapı beni algılamamış olacak ki üzerime kapanmaya çalıştı. kapıya ; " önüne baksana serseri " demişim. herkes bana bakıyordu. çok utandım.
