Kaybetme korkusundan sevdiğini söylemeye çekinecek kadar çok seven biri. Aşk tam olarak böyle bir şey çünkü. Hayatımda bir kere başıma geldi, bir daha da geleceğinden umudum yok. Herkes ortam insanı olup çıkmış.
Şunu çok istiyorum bazen karşımdaki insana konuşmadan sadece karşısına oturayım bana baksın , ben susayım o beni anlasın , beynimi okusun , zihnime erişsin. Ama o yorgunlukta ben ne olur susayım.
Bir şey almaya heveslendiğimde "pahalıymış..." diyerek vazgeçmeyeceğim kadar kendime yetebileceğim bir işim olsun. En azından her şeyden bu şekilde vazgeçmeyeyim. Vazgeçeceksem başka nedenlerle olsun.
