1 ay önce başlayıp ilk gün son 10 sayfasına kadar okuyup o zaman bitirmeye kıyamadığım lakin az önce canına okuduğum kitaptır.
Kitap güzel okuyun da başka bir diyeceğim var geçen bir etkinlikten aklımda kalan.
Konu şu; 2017'den çok ileri bir zamandayız bir tuş var, basınca üzüntü duygusunu yok ediyoruz. Basmalı mıyız tuşa? Bassaydık goethe wertherin acılarını yazabilir miydi? Mutluluk hüzün var olduğu için mi var? Hıh?
iki felsefe profesörünün mizahi bir dille felsefeyi sevdirme çabalarının en sevimli örneğidir. serinin devamı ve tamamlayıcısı niteliğinde olan "nietzsche öldü ve bir hipopotam olarak yeniden doğdu" ve "aristoteles ile bir karıncayiyen washington'a gider" adlı diğer iki kitap da sadece birbirinden güzel fıkraları için bile okunmaya değerdir.
