hayata dair umudumu yitirmemek olabilir. umudumu yitirsem bile yeniden umudumu kazanabiliyorum. tarkan da demiş ya şarkısında "düştük evet ama kalkmadık mı" diye.
Ben de basit şeylerle mutlu olma huyumu severim. An itibarıyla lokantadayım. Kazandığım parayla Kıymalı kaşarlı pide yiyeceğim. benden mutlusu yok şu anda.
çocukluğumda nesnelere çift sayıda dokunmak, döşemelerin çizgilerine basmaktan kaçınmak, tek sayıdaki şeyleri çift hale getirmek, mesafe/boyut hesap etmek, bulunduğum ortamdaki şeylerin sayısını tahmin etmek gibi bir tür obsesyon vardı bende. (Otobüsle giderken yol işaretleri arası mesafeyi kat etme süresinden anlık hız hesaplama vs.)
Bunun belli bir kısmını geride bırakmayı başardım ama istemsiz sayma/kıyaslama vb. devam ediyor.
Zaman zaman aşırı yorucu olmakla birlikte iş hayatında çok fazla işime yaradı ve hala yarıyor.
bir şeyi yaparken önünü arkasını düşünmek yani okula gidiyorsam derslerde başarılı olamamayı da göze alıyorumdur. olan bitenlerden ders almak. her şeyde risk almamak mesela kumar, bahis, milli piyango falan hiç bana göre şeyler değil.
