bugün başka bir şehirde yaşayan ama kendime çok yakın bulduğum bir arkadaşımın babasının ölüm yıl dönümüydü. sosyal medyada babasıyla çekilmiş bir çocukluk fotoğrafı ile birlikte çok güzel bir yazı paylaşmış. fotoğrafı görünce ve o yazıyı okuyunca çok duygulandım. ben de babamı yıllar önce kaybettim. üzerinden yıllar geçti elbette ki ölüm acısına alıştım ama o yokluğa alışmak zor işte. o boşluk hep baki kalıyor. arkadaşımın neler hissettiğini çok iyi biliyorum o yüzden. bazı acıların insanları birbirine yaklaştıran bir etkisi vardır; birbirine benzemeyen iki insan, aynı acıyı ayrı ayrı zamanlarda yaşamış olsalar da birbirlerini en iyi onlar anlar. çünkü ne kadar iyi niyetli olursa olsun aynı acıyı yaşamamış insanların verdikleri teselli, havada asılı kalır. o acının, ciğeri nasıl yaktığını aynı acıyı çekenler bilir. kaderlerinin tek ortak noktası olan o acıyla yakınlaşırlar işte ve birbirlerine yol gösterici olurlar. ayrıca "damdan düşen, damdan düşenin halini anlar" diye de bir atasözümüz var.
