içimin o anlamsız çalkantılarında bıraktım seni.
biraz derindi gözlerin
ve ben çokça yüzme bilmiyordum.
uykusuzluğa inat
gözlerinin kahverengisinden
bir damla daha içerek yaşıyordum şu zamanlarda.
geleceğimi nasıl şekillendireceğime hala tam olarak karar vermiş değilim. ve biliyorum ki bu kararım benim bundan ölene kadar ki hayatımı etkilieyecek. önümde 5 seçenek var. kararsızım ve zaman az.
Robot gibi yaşamak. Yalnız yaşamak böyle bir şey. Sabah kalk, giyin, işe git, akşam eve gel, yemek ye, yatağın içine gir. Sonra uyuyakal.
Diğer gün oluyor hop yeniden aynısı.
Tamam yaşıyorum da niye.
ben asperger sendromluyum ve bizim için alıştığımız ortamdan kopmamak çok önemlidir. atandığım yerden "torpilim olmadığı için" alıştığım yere gidemiyorum. her şeyim orada kaldı. binbir türlü sağlık sorunları da üzerine biniyor ve yalnız mücadele etmek zorunda kalıyorum. iş yerinde bazen gözümü kapatıp sevdiğim yere ve insanın yanına gidiyorum. bıraksalar saatlerce kalırım. ama olmuyor. ne zaman bitecek onu da bilmiyorum. bilemeden bekliyorum. neyi bekliyorum onu da bilmiyorum. neyse..
