cok
yalnız ve bos bır ınsanım. her seyde kendımı kahredecek kadar salagım
ve hayattan tat alamayacak kadarda uzgunum.. zaman zaman her seyden
nefret ettıgımde dogrudur.
olay yanlış anlaşılmıştır. Bu depresyon, can sıkıntısı gibi değildir. Böyle küçümsenmesi çok yanlıştır. Depresyonda olan insan, depresif insan hayattan soğumuş ve hayata boş bakan biridir. Hayattan bıkmış, ölüme sevdalanmıştır. Geçen saatlerin onun için hiçbir önemi yoktur. Kalmıştır bir başına, bakaar bakar durur etrafına ancak hiçbir şey göremez. Ve bir süre sonra bunu kabullenir, mutsuzlukla mutlu olur. Artık yemek yemese dahi acıkmaz. Uyumasa bile hep yatakta kıvranır. Ne okul ne iş ne sevgili ne de birşey hiçbirşeyi umursamaz. Boş gözlerle duvarları izler saatlerce. Herşey ona manasız gelir. Bu dertten kurtulmak ister, ölümün o rahatlatıcı hissini tatmak ister ama o zaten ölüdür.
depresyondamiyim degilmiyim bilmiyorumda.
ama eger deprosyana girersem bu kesin, bazi seyleri, ya da bazi kisileri kafaya taktigimdan olacaktir.
insani gece uykusundan eder, keske onu yapmasaydim, keske onu demeseydim, ya da keske bana söylenene , öyle ya da böyle karsilik verseydim diye diye kendizi bitirirsiniz. bide bakmissiniz hayattan, insanliktan, ciceklerden ve böcelerden sogumussunuz,.
allah kimsenin basina vermesin.
amin.
asosyallik.
etrafımdaki çoğu kişi bana düşman gibi davranıyor. kimisi beni sevmiyor, kimisi yaklaşmaktan çekiniyor. "ruh hastası" veya "psikopat" diyorlar bana. ufak şeylere aniden sinirlenip etrafı dağıtabiliyorum. okulumda sinirlenip kırmadığım şey kalmadı. artık hocalar bile kızmıyor bana. hatta bir öğretmenim benim için "sayko" diyormuş.
