çağımızın en büyük sorunu: insan, betonlara başkaldıran ağaçlar, biraz gökyüzü, mahallem, sokağa gibi görünse de çoğu zaman kalbime ışık tutan sokak lambaları ve anılarım.
size tasvir etmek isterim:
evimiz ucuncu katta olmasina ragmen biraz tepede bulundugu icin en yakindaki apartmana oranla oldukca yuksek kaliyor. bu yuzden ister istemez bu apartmanlarda yasayan insanlar lambalarini actigi zaman evlerinin ici az da olsa gorunuyor. mesela karsi binada su an yasli bir cift kus belgeseli izlemekte. ekranlari cok hizli degisiyor televizyondan degil bir kayittan da izliyor olabilirler.
ote yandan sol taraftaki durakta uc tane hanim kiz otobus bekliyor. hava cok soguk herhalde. titriyorlar. trafik de yogunlasiyor ufaktan.
uzak mesafede ise yemyesil bir yamac gorebiliyorum. henuz el degmemis araziler varmis neyse ki. hava biraz puslu.
umarim hava kirliligi degildir.
