Evlenip ilk toplu faturaları elime aldığım anda babamın 'çok para harcıyorsun' cümlesi kulaklarımda çınlanıp aydınlanmamı yaşadım çok şükür. 1 buçuk senedir de devam ediyor her ayın 30'unda ilk gün ki gibi...
Üniversiteyi kazandığımda, kayıt için gerekli evrakları toparlamaya başlamadan önce babama “ikametgah, sağlık raporu, sabıka kaydı vs lazımmış” demiştim. Babam da , “eee bana niye söylüyorsun ki? muhtarlık şurda, hastane şurda, adliye burda. Hepsinin adresini biliyorsun. Ne lazım olduğunu da biliyorsun. Şehir dışında okuyacaksın, artık kendi işini kendin halledeceksin” demişti. Sanırım o an anladım.
Babam gittiğinde anladım... oysaki hiç olmamıştı zaten aslında o varken de büyüyordum ama daha çocuk olduğumu düşünürdüm 4 yaşındaydım çünkü ... o gittiğinde abla olduğumu anladım ağlamam gerektiğini anladım ... ağlasam da güçlü durmam gerektiğini anladım fedakar ,cefakar annem üzülmesin istedim hep canımın içi annem ... ben de buyudum sözlük ...sonra dedem babam oldu babam olmadığına sevindim çünkü bu kadar fedakar bu kadar mükemmel bir baba hiç hiç görmedim... canım anneannem ve dedemin evliliklerine özendim hep...sonra öyle bir eşim oldu ki.. (bkz: son picikan) RUH PARÇAM... sonra da onun babası da babam oldu harika bir adam ...tekrar sevindim onun hayatımda olmamasına iyi ki annem seni bıraktı sen onu hiç haketmedin bizi de...
şayet bir kız çocuğu iseniz, bir kardeşiniz olduğu anda büyürsünüz. daha ne olduğunu bile anlayamadan, bir elinizde oyuncak bebeğiniz, bir elinizde emzikle kardeşinizin, annenizin, babanızın, tüm evin ablası oluverirsiniz bir anda. herkes unutuverir bir anda sizin de çocuk olduğunuzu, size de unutturmak ister gibidirler sessizce.
abla olunca kardeşinizle öz, çocukluğunuzla üvey bir hale gelirsiniz bir anda.
