aynı anda uzun sürede bitmesini planladığım birden fazla şey yapabilmek. o yüzden bir aylık programlar yapıyorum eğer mesele çok komplikeyse. iki üç yıllık bir çaba harcamam gerekiyorsa sadece o işe odaklanıyorum. bazı insanlar aynı anda hem ailelerine hem dostlarına hem partnerlerine zaman ayırıyorlar, hem kariyerlerini yönetiyorlar hem spor yapıyorlar hem eğlenebiliyorlar, hem tatil yapıyorlar ve daha bi sürü şey. ben maalesef birkaç yerden taviz vermek zorunda muhakkak kalıyorum. günün sonunda o meseleyi başarıyorum fakat geriye dönüp baktığımda biçok alanda biçok şeyi aksatmış olduğumu fark ediyorum.
benden başka birinin yapmaya cesaret edemeyeceği bir işe kalkıştım. iki üç yılımı aldı bitirmek. bitirdim ama beş altı flört eskittim o süreçte. dostlarımı ihmal etmek zorunda kaldım. pandemi işime çok yaradı. ona rağmen yorucuydu. sporumu aksatmadım, kariyerimi yönetebildim, eser ürettim ama dostlarıma zaman ayıramadım. belki gerçek bir aşkın fırsatını kaçırdım. kağıt üzerinde kazandım. bikaç yılda on yıllık geliştim ama kayıplarım da oldu. ortaklık teklifi almıştım reddettim. üzerine çok düşünmedim. daha dikkatli düşünüldüğünde faydalı bile olabilirdi bana ve sürecime. ama geçiştirdim.
o yüzden belli bir zaman aralığında birden fazla şey yapabilen, ailesinden flörtüne, dostlarından iş arkadaşlarına kadar herkese yetebilen, kariyerini, geleceğini ve kendi biyografisini yönetebilen insanlara hayranım. odağıma sadece bir şeyi alabiliyorum. onu bitiriyorum ve diğerine ancak böyle geçebiliyorum. rutinimi aksatmıyorum ama hem uykum hem de hayatta olduğum saatlerle güncel hayat uyuşmuyor. işe yarıyor mu? çok. çok faydasını görüyorum. fakat başka bir alternatif var mı? var ve bana göre değil o da.
yine de çok şükür. allah ya da hayat bilmiyorum. tam olarak istediğim şeyi veriyor. neye çalışıyorsam misliyle karşılığını alıyorum. tahmin bile edemeyeceğim insanlardan destek görüyorum. farkında olmadığıma çok emin olarak bir şeyi doğru yapmışım. o nedir bilmiyorum ama allah ya da hayat, hayatın doğal akışı, bi şekilde önümü açıyor. yorucu ama güzel.
hızlı karar alamıyorum. psikolojik bir şey midir yoksa nörolojik mi, bilmem. hele ki iki ayağım bir pabuca girdiği zamanlar kesin bir şeyleri yanlış yaparım. biraz akdenizliyim o bakımdan.
Aklıma getirmemem gelen şeyleri savaşıyorum.
Bir insana çok fazla bağlı kalamıyorum.
Cesur ve duygusuz olamıyorum.
insanları isteyerek kendimi en basitinden korumak için bile kıramıyorum neymiş gider misin, sanki bir dediğimde gidecek. Neyse.
Şimdi böyle yazınca "ya bsg" diyeceksiniz ama demeyin. Bi dinleyin mk.
Soğuk havada bi sokak köpeğine, imkanı olmayan bir insan gördüğümde ya da borcu harcı olup ailesine çevresine mahcup olan birini gördüğümde kahroluyorum. Ağlamak geliyor böyle içimden. Ne bileyim hiçbir boka yaramadığımı görüp "ne olacak şimdi, gördün ve hiçbir şey olmamış gibi gidiyorsun" deyip kendimi suçluyorum.
Bir kere, sadece bir kere "bana ne, sen misin bu dünyanın adalet terazisinin sorumlusu" demeyi becerebilsem kırılacak bu durum. Ama diyemiyorum.
