kpss sırasında esentepe kampüsünde matematiğin ikinci sorusuna geçmişken, merkez üssü sakarya üniversitesi serdivan olan depremlerin yaşanması. aynı sınavın eğitim bilimleri oturumundan çıkıp minibüsle inerken minibüsün bir otobüse binridmesi. kafamı koltuğun demirine çarpmam. sonrasında bir şey olmadı daha.
az önce atlatılan talihsizliktir. ki şöyle açıkliyim ben bunu.
şimdik efenim dün gece sabaha kadar oturmakla beraber, sabah olduğunda da yatmamıştım. saat 11 civarıydı ben hala oturuyordum. çok değil yani 2 saat falan oldu böyle şimdiki zamanın hikayesiyle konuşuyorum ama **. neyse işte oturuyordum hala böyle yatakta pc kucağımda, içerden babamın sesini duydum eciliğğz eciliiğğz deyu.. akabinde kapı açıldı ve sırıtan bir ifade gördüm.. şüpheli bakışlarla babamın surat ifadesindeki anlamı bulmaya çalışırken çok geçmeden babam muştuyu yetiştirdi.
-misafirin geliyo he az sonra ihihihi
-neğ?! ne zaman? şimdi mi?
-iihhhi
-şimdi miiğğğğ!??
ve kapıyı kapatıp baba kişisi gider. içimden büyük bir fuuuuuuuuuuuuuu çekerim.. "uyucaktım ama ben..ben.. ah..". biraz daha savsaklandıktan sonra kalkarım yataktan. babamın sesi ikinci defa duyulur
-şubenin ordan almaya gidiyorum ben onları
-...(al baba al..al..akşama kadar..oh)
kapı kapanış sesi duyulur.
sonra bi yüzümü yıkim bi hacet giderim derkeğn içimden bir ses "girme lan banyoya şimdi sen girersin en uygunsuz anda zil çalar" dedi. tam da dediğim gibi oldu. zil çaldı. apar topar çıktım. yataktan kalktığım halimi toparlamak için ne bulduysam giydim üstüme ortalıkta. sonra kapıya yöneldim. ben açmayınca babam anahtarla açmış. e oturduk duruyoruz. benim gözler yanıyor tabi ama çaktırmamaya çalışıyorum. sonuçta çok da sık görüşmediğimiz bir akraba. "uyumadım da ben uyumam lazımdı geldiniz" falan lafı yapılmaz, ayıp ayıp.. neyse biraz daha kendimi zorlayarak canlı tutmaya çalıştım. ordan burdan zoraki muhabbetler..beynimde sulanmalar, buharlanmalar ve dumanlar hissediyorum bir taraftan. böyle cümleleri kurarken bi duruyorum, dalıyorum falan. bakıyorlar böyle nereye bakıyor diye. sonra devam ediyorum cümleye..
neyse ki fazla kalmadılar, işleri varmış. ha akşama iftara kalcak olsalardı bi saat müsaade edin de eccik uyim derdim yani. ama o an denmezdi yani zaten uğramışlar.. az önce yolcu ettim. babam da geçirmeye gitti. kapıyı kapattığımdaki surat ifadem görülmeye değerdi. holdeki aynaya baktım, ve "yııııaaaaaaaah!" diye zaferimsi sesler çıkardım. sonra koşarak odama girdim. ve bunları yazıyorum. ha derdim ne hala neden uyumadım ben? madem gitsinler de uyim diye bakıyordum?..
bilmiyorum lan. bi sorun var beynimde ama anlamadım. bir yerde takılı kaldı uyuyamıyor. gözlerim yanıyor..kaşınıyor..kaşınıyor..
kızgın edit: ulan..ulan.. bakın şuan saat 16:04. ben saat 15:55 de anca başımı yastığa koydum. ve 1 dakika sonra babam yine geldi! beynime beynime işler vaziyette sürekli tekrar ederek adımı söylüyordu. bu bir kabus olmalı dedim içimden. daha önce yapmadığı bir şeydi çünkü. kesin uyusuzluktan hayaller görmeye, gaibden sesler duymaya başlamıştım. beynimin içinde duyuyordum o sesi. adımı! defalarca! sonra kapı açıldı ve yeniden adımı söyledi..
-ecellizzğğ
-he baba heeea babaa (babağğğğğ!!!! içimden evet içimden sadece bu ama kesin gözlerimden alev çıkmıştır)
-gmail hesabı nasıl açıyoruz?
-o ne ya şimdi, yaz dabılüdabulüdabulü cimeylnoktakom kaydol de aç.
-ııı..kem küm.. nası yazca gel sen yaz
-ahğğ..
-şu kağıda yaz bakim
bi hışımla kalkarım. içimden bildiğim bütün küfürleri etmekteyim. o lanet olası kalemi ve kağıdı bulduktan sonra yazarım o şettiimin adresini.
-hani yazdın mı
-he yazdım gir ona kaydol
-siteye niye kaydolim ben ya onunla işimiz yok
-ya babağ..(üüühühüüh) siteye kaydolmuyorsunnn (zor sakinim)
-aç bakim şu bilgisayarı sen yap
-ya seninki açık değil mi git yap
-aç şunu aç
-ııı.. tamam. tamam açıyorum şimdi kaydedecem seni dur. (lan seni bi kaydedicem.. töbe.)
burda resmen içimden xxxküfür@gmail.com diye bir adres açmak geldi. neyse ki bu isteği durdurdum. açtım ve hemen yolladım dışarı. sinirmi çıkarmak için de geldim burda bunu yazdım. iyi halt ettim. şimdi ettiğim haltımı da alarak bir türlü yapamadığım şu mubarek işi yapmak istiyorum izninizle. yeterğğ! *
üniversite sınavında gözetmenim olacak insan evladının kitapçığımı değiştirmesiyle hayatımın bir senesinin içine sıçmasıdır.
ben o depresyonla sana bişi yapamadım ama bi gün seni var yaaaaaa.......
bigün dolmuştayım memlekette. öndeki kızın saçları upuzun dümdüz , o kadar güzeldiki. yüzünü görmüyorum bile , umurumda da değil. hayal kırıklığı oluyo zaten çoğu zaman. neyse... ben en arka koltukta oturuyorum , yanımda bir boşluk var sonra bi teyze oturuyor aynı koltukta ama hiç benden tarafa bakmıyor. bu kızın saçlarının bir kısmı arka tarafa doğru , yani bana doğru salınmış vaziyette duruyor. bende koltuğu tutar gibi yapıp saçlara dokundum. "lan kadife gibi amk bu nası bişey ya , bu saçsa milletteki ne amk" deyip duruyorum içimden. o sıra saçlarını çaktırmadan okşarken hatunun minibüs sağlam bir kasise girdi ve o sıra ellerim saça dolandı.
hafiften çekiyorum gelmiyo , hissedecek de hatun bana "sapıııkk" diye bağıracak diye korkudan altıma sıçıyorum , soğuk soğuk terler boşalmaya başladı benden. elimi hiç hareket ettiremiyorm , hissetmemesi imkansız. birkaç dk mücadele verdim ama olmadı , sonra hatun "müsait bi yerde inebilirmiyim" dedi , dedim "ahanda sıçtın yavrum , kesin sapık ilan edecekler sikecekler belanı"...
kız inerken elimle koltuğu sımsıkı tuttum dışarı doğru bakıyorum "haberim yokmuş gibi panpa" modundayım ama elime dolanan bir miktar saç duruyor halen. o sıra kız kalktı "ayhh" diye bağırdı beklenen üzere. ben hiç oralı olmadım. sonra dolmuş şöförü "ne oldu" dedi , yanımdaki teyze de "koltuğa sıkışmış saçı" dedi ve bana dönerek "genç bi kurtarsana" dedi , bende koltuktan kurtarırmış gibi yapıp saçtan elimi kurtardım kız indi. bu sıada kız kafasını döndüremediğinden ötürü görmedi ne olduğunu.
yalnız kız indikten sonra yanımdaki teyze "bi dahakine böyle birşey yapma , her zaman benm gibisi olmaz bak yanında" dedi güldü ama ben yerin dibine girdim.
2 sene kadar önce tranvayda müzik dinliyorum ama ayaktayım. hıncahınc dolu. kulağımda son ses kulakiçi kulaklık var ses izolasyonlu. etraftan hiçbirşey duymuyorum. kendi çıkarttığım sesleri de duymuyorum. hani elinizle bi yere vurarak ritm felan tutarsınız ya onları bile. insan kendi yaptıklarını bile duyamayınca bi tuhaf olabiliyor. benim gibi.
neyse , o sıra fena osurasım geldi. 1 sn içindeki kafamdaki mantık dışı düşünceler şunlardı ;
+aman hiçbişi duyulmuyo zaten osur gitsin duyulmaz..
(o sıra ben suymayınca sanki başkasıda duyamayacakmış gibi geldi bir an ve salmaya başladım)
+oğlum yapmaa laannn!!!
dedim ama o sıra sağlam sesli bir biçimde osurdum ve engelleyemedim. hani o an vardır ya , araba çarpacağını bilirsinde genede fardan kör olmuş ceylan gibi bakarsın arabaya , koşup gidemezsin , aynı duygu işte. "lan yapma" diyorum ama bi yandanda osuruyorum. "nerden bilion duymuyorsan sesli osurduğunu" diyeceksin. hissediliyor beyler. sanki göt yırtılıyor gibi oluyor = ))
gözümü yere diktim , kimse baktımı bakmadımı bile bilmiyorum , bi dahaki durakta indim ve koşar adımlarda uzaklaştım = )))
oda arkadaşlarımdır. Biri der yatağına kan bulaştırdım diğeri der şu tarafıma piercing taktıracağım.. Normal değiller be sözlük. Edit: keşke nickimi bilmeseydiniz keşke bu entrymi görmeseydiniz..
bugün yemekhanede çok sevdiğim yemek ve tatlı için sıra beklerken, önce yarım saat beklemem ardından sıra bana çok yakınken hem yemeğin hem tatlının bitmiş olması.
