artık her işime herkesin burnunu sokması. bir tek eski dostlarım var, onlar beni biliyor ve işlerime burunlarını sokmuyorlar. bunun dışında herkes yapacağım işe maydonoz oluyor ve kafamdaki tüm plan bir anda alt üst oluyor. bağırıyorum çağırıyorum yine başa çıkamıyorum.
insanlardır elbet, insanlar anlaşılması zor yaratıklar, bi de hayvanlardan korkarlar, halbuki korkulması gerekene tek varlık insandır, hayvanın niyeti belli yemek ve yuva, sen ona zarar vermezsen o sana verir mi, insanlar öyle değil, insanlar yavşak üstü yavşak, verdiğin değerin 3 kuruşunu haketmez. o yüzden insanlardan nefret etmeyi sectim.
stresli veya sıkıntılı haldeyken;
1- tırnak yemek, -nefret ederim-
2- iğne ile derimi sıyırıp, soymak. -eğlenceli geliyor?! düşünüyorum da yaparken onu bunu..-
şu ikisini de bilinçsiz bir halde yapıyorum farkedince ise çok geç oluyor. nasıl farkında olmuyorum hayret bir şey !! başa çıkamıyorum bunlar ile.
edit. baktım da hastalıkmış bu. hastalıklı bir takıntı doğrusu. aman şaşardım olmasa.
