ateist olmamın ardında büyük bir hikaye bulunmuyor. 13-14 yaşından, yani normal bir insanın aklının yavaş yavaş yerine gelmeye başladığı bu yaşlardan beridir kendimi inançsız olarak tanımlıyorum.
Dinler, tanrılar bana en başından beridir çok çocukça ve anlamsız gelmiştir.
ben çok zeki ve farklı biriydim knk. mesela socrates gibi bir dehanın 70 yaşında anlamadığını ben 13 yaşında saçma ve çocukça buluyordum, o yüzden ateist oldum.
eğer bir tanrı olsaydı, o nietzsche'nin sikimsonik bıyığı olurdu eheheheğrğereğrğer.
sıradan inançlı bir aile ortamında büyüdüm, kuran kursuna gönderildim. öncelikle ansiklopedi karıştırmaya meraklı küçük bir çocukken tanrıya dair sorgulamalara başladığımı hatırlıyorum. allaha inanıyordum fakat sıradan dindarların baktığı açıdan değil, bilimsel açıdan ona dair cevaplar arıyordum. sonraları internetin yayılması ile birlikte dinler hakkında yüzlerce makale okudum, dinler hakkında bilgisi olan farklı insanlarla konuştum ve kararımı verdim, o zamandan bu yana inanmıyorum.
5–6 yıl önce daha farklı bir açıdan tanrı konusuna bakabileceğimi fark ettim. bana tanrının bir masal olduğunun ipuçlarını veren bilimsel kitaplar üzerine, türkçe olarak kuran’ı da okudum. kuran’ı ana dilimde tarafsız bir gözle okuyunca, akla mantığa uymayan, sıradan mitolojik bir öğe olduğunu gördüm.
bazı inanan insanlar sırf ben inanmıyorum diye kötü biri olmak zorundaymışım gibi davranıyorlar bana sanki hiçbir erdeme sahip olamazmışım sanki bütün iyiliğin kaynağı inançmış gibi. yok öyle bir şey insanlara kötülük yapmamak için haklarında kötü şeyler düşünmemek için inanca ihtiyacım yok. yine iyi biri olabilirim. çünkü inanç temelinde diğer tarafla ilgili olan bir şey o da varsa; bu dünyayı o kadar bağlamıyor. en azından benim için bu şekilde.
bu entry ile ilgili dikkat çekmek istediğim nokta, tanrı'ya “inanmıyorum” değil, “inanamıyorum.” din, tanrı, ölüm sonrası yaşam, kutsallık, ruh ve ibadet konularının tamamı bana mantıksız görünüyor.
