düz bir şehirdir pek estetiğide bulunmaz asla kaybolmazsınız zira heryer mutlaka kızılaya çıkar ama bilmem belki lisede yatılı kalıp ayazını bolca yediğim beni ben herşeye temel atmış üniformalı,takımlı memleketide olsa geride çok şey bıraktığım şehir. herşeye rağmen seviyorum seni ankara.
Çok sevdiğim ankaraya bu sene içerisinde gittiğimde bir olay yaşadım. Şöyle:
iki arkadaş çıktık mersinden, tintin ankaraya gittik. Orada çok sevdiğim bir arkadaşımda kaldım. Arkadaşlarım gayet hoş, alımlı kızlar ancak çok deli dolu tiplerdir. Neyse ankarayı gezelim hazır gelmişken dedik ve çıktık yola. Otobüs gelince bindik, allahım o nasıl bir kalabalık. Tıklım tıkış! Mersinde hiç alışık olmadığımdan mıdır nedir etrafa salak salak baktım. Bir kadın zaten biner bitmez bizi radarına aldı, ters ters bakıyor e ben gerildim. Neyse mersinden birlikte geldiğim arkadaşım "müzik dinleyelim yoksa bu yol bitmez" dedi. Kulaklıkları taktık o sırada bir el beni itti. Evet, bizi radara aldı dediğim kadın. "Çekil be biraz" dedi ben hemen pıstım, çantamı şöyle bir kavrayıp arkaya ittim. Ancak otobüs çok dolu kımıldayamıyoruz. Ben tam müziğin akışına bıraktım kendimi, kadın bir kez daha itti. -mersinde hiç böyle bir şey yaşamadım. En azından insanlar daha kibar yaklaşır hem elimde olan bir şey de değil hani, otobüs kalabalık- kulaklığı çıkarıp kadına efendim dercesine baktım "çekil biraz al şu çantanı" dedi ben de "alıyim de otobüste yer yok kımıldayamıyorum" dedim. O sırada mersinden benimle gelen arkadaşım sıkıntı yaşadığımı anlamış olacakki "afedersiniz ama daha ne yapabilir yer yok zaten" dedi onun üslubuna yakın şekilde. Kadın sustu. Biz kulaklıkları tam takicaz ankaradaki arkadaşım "eğer o kulaklıkları takarsanız ibrahim tatlises açıp tüm otobüse dinletirim" demesin mi? inanmadık tabii taktık, saniyeler sonra otobüste tüm gözler bize çevrildi, kulaklıkları bir çıkardık "hakkını helal et helal et ustaaaa" diyor ibrahim tatlıses, haliyle şok olduk. Çoğu kişi gülse de benim yanımdaki kadın çok ters bakıyordu. Kapattırdık hemen. -Ama ankaradaki arkadaşım çok komik bir insan olduğundan sürekli bir gülümseme halindeyiz- bize ters ters bakan kadın inmek üzereyken ankaradaki arkadaşım "ohh be yer boşalıyor" dedi ve bombayı patlattı. Kadın da psikopat bir tip, kaba kaba konuşuyor zaten "sen ne dedin" diyip döndü arkasını. Arkadaşım hiç takmayan bir tavırla "yer boşalıyor yer" dedi. Kadın da bize "siz insenize aşağıya" diyerek çok kibar(!) bir davette bulundu. O sırada otobüsteki herkes kadına tepki gösterdi ama kadın otobüsten indi, kolunu da kapının arasına koyup bağırarak "o.....lar" diye bir küfür etti. Yahu dışarda o kadar insan var otobüstekileri söylemiyorum bile, sen nasıl bir insansın? Ben hayatımda ilk defa böyle bir şeyle karşılaşmanın verdiği şaşkınlıkla ağlamaya başladım hafiften. Arkadaşıma sinirimden ağlıyorum bizi böyle bir duruma düşürdüğü için ama otobüsteki teyzeler korktum, alındım sanıp beni aralarına aldı "kızım kötü söz sahibinin hiç üzülme" diye teselliler yağdırdı. Arkadaşım da bu sırada hala gülüyor, espri yapıyor falan.. o ankaraya son gidişimdi. Ankara halkını son elit, kültürlü, seviyeli sanışımdı. Bu da böyle bir anımdır sözlük.
Özet: artık ankara aşkım falan yok, kesinlikle olamaz.
memleketime nasıl aşık olmayım sevgili sözlük. 17 yılımı verdikten sonra bu sene balıkesirde esirim ama tüm sevdiklerim hepsi ankarada ve bende ankaradan zaten kopamayan biri olduğum için nasıl vazgeçerim ankaramdan. o kızılay sokakları o yokuşları , taa kızılaya gitcem diye 1 saatlik otobüs yolculuğunu bile özledim. Ankara insanının samimiyetini özledim be sözlük buralarda hiç yok amk bu nasıl şehir lan.
hapsetmiş beni çıkamıyorum içinden.. ama bi hafta uzak kalmaya da gelmiyo. düşünüp duruyorum, 1 hafta aradan sonra bile aştiye inip, nefes alıp "oh be" diyorum.. sonra yine başlıyo "ulan ben senin gibi şehrin" nidaları..
hem sevip hem nefret ettiğim şehir. olsa da olmuyo olmasa da. bi tuhaf ak.
Yoktur. Kendi adıma ankara için hiç hoş hisler besleniyorum. Değer verdigim herşeyi nerdeyse çoğu da kişiyi almış şehirdir kendisi. Nefreti diyelim ona.
