Ha bir de liselilere sınavlarda gözetmenlik yapıyorum. hayatımızın bir anlamı yok her şey bu sınavlardan ibaret tribindeler. yaşlarının gerektirdiği gibi hayat saçmak yerine ölüm kokuyorlar. bu çocukları bu hale getiren sistemin de ailelerin de amınakoyim. 16-17 yaşındaki bir çocuğun gözleri neden mor? neden yüzlerinde ışık yok? neden gülmüyor hep somurtuyorlar? neden boş boş bakıyorlar yaşam sevinçlerini kim çaldı lan bunların? yaprakları koparılmış çiçek gibi bıraktılar bunları ya yazıklar olsun. hayat sınavdan ibaret değilmiş. üniversite okumak sadece bir ortam deneyimlemeden ibaretmiş gençler. para kazanmak falan bahane. üni okuyan da sürünüyor okumayan da iş buluyor. rahat olun hayatınızı yaşayın siz gençsiniz ama genç kalmayacaksınız.
hayatı liseden ibaret, olabileceğiniz en yaşlı halinizi şuanki haliniz, olabileceğiniz en bilgili halinizi şuanki haliniz, hiçbir zaman hiçbir şeye hiçbir kişiye ihtiyaç duymayacakmışsınız, küçük dağları siz yaratmışsınız, ölüm sadece mitolojik bir kavram, yaşlılık sadece yaşlı doğanlar özgü siz hep genç kalacak asla yaşlanmayacaksınız, ve hayatınızdaki en büyük dert aşk sanıyorsunuz.
ben biraz öyleydim. ama öyle olmuyormuş canım kardeşlerim. büyüyormuşuz, her gün bir şey daha öğreniyormuşuz, bir kazık daha yiyor birini daha kaybediyormuşuz. ölümü tanıyormuşuz. alnımızda dudaklarımızın kenarında gözlerimizin kenarında çizgiler çıkıyormuş. aslında hiçbir şeymişiz. hayat zormuş. sorumluluk almak düşündüğümüzden daha boktanmış. kimseyi mutlu edemezmişiz, kaldı ki kendinizi bile edemezmişsiniz. olmuyormuş. bütün bu hayatın ortasında mutlu olmak çok zormuş. eskiden değer verdiğiniz şeylerin önemi kalmıyormuş. hiçbir şeye de değer vermemeye başlıyormuşsunuz.
o çok dinlediğimiz konserlerine gitme hayali kurduğumuz Rock metal gruplarının bir çoğunu bir daha asla bir kısmını da nadiren dinlemeye başlıyormuşuz. zaten müzik dinlemeye bile vakit kalmayabiliyormuş. hayat ve insanlar sizi bir sümük gibi bir tarafa atabiliyor kimse aileniz gibi sahip çıkmıyormuş.
geriye dönüp baktığınızda yaptıklarınızdan değil yapmadıklarınızdan pişmanlık duyuyormuşsunuz. o zaman üzülüp ağladığınız şeyleri bugün gülerek ne zamanlardı be diyip iç çekerek hatırlıyormuşsunuz. lise arkadaşlıkları çok sağlam olayı da hikaye en fazla bir iki tanesi hayatınızda kalıyor diğerleri ile yolları ebediyen ayırıyormuşsunuz. (ve bunun nasıl olduğuna asla anlam veremeyeceksiniz çünkü böyle bir şeyi asla öngörmediniz)
o zamanlar ağzınızı yaydıra yaydıra saygısızca laubali bir şekilde muhattap olduğunuz büyüklerinizi daha iyi anlıyormuşsunuz. siz de saygı bekliyor ama kimseden görmüyormuşsunuz.
1.Hormonlarının seni yönetmesine izin verme.
2.Bir söz söylemeden önce 3 defa düşün.
3.Annen ve babanla hiçbir zaman aşırı samimi olma çünkü sen ergen olduğun için olmadık bir laf edip o güzel insanları üzebilirsin.
4.Karıya kıza yavşayacam diye karakterinden ödün verme çünkü ölçüyü kaçırıp karaktersiz olabilirsin
5.Teknolojinin kölesi olma teknolojiyi iyi kullan
6.Sosyal ol gez dolaş ilerde zamanin olmayacak.
7.Öss de mutlaka iyi yer kazan olmassa bidaha dene
8.Bu şerefsiz dünyada en önemli şeyin para ve makam olduğunu Unutma
9.Mumkunse ya doktor ol ya muhendis ol
Berberde bile adam işimi sorana kadar baska muamele sorduktan sonra başka muamele görüyorum.Tamam dogru degil ama malesef gercek bu.
Klasik olcak ama o oturduğunuz sıraların kıymetini bilin insan arıyo lise arkadaşlıkları kadar saglam olmuyo üniversite arkadaslıkları. Bi de aylaklık etmeyin ilerde işsiz vasıfsız kalınca cok ahh dersiniz.
karşı cinsle ilgilenmeyi falan bırakın, derslerinize bakın, o sıraları bir defa göreceksiniz ve geri dönüşü olmayan hatalar yapmayın, dersinizi çalışın iyi yerlere gelin.
