Masada 3 farklı boy çatal ve bıçak vardı. Suyu kadehte servis ediyorlardı. O tuzluk ve karabiberliğin boyunu gördüğümde anlamalıydım zaten! Aman dedim n'oluyor böyle, hesabı geçirmeseler bari. Neyse biraz elitlikten zarar gelmez dedim, et söyledim. "Etiniz az mı yoksa çok mu pişmiş olsun?" sorusuyla bir çağ kapandı bir çağ açıldı! "onu et bilir, ona soralım" demekle dememek arasında kaldım. Etin ortamda bir ağırlığı var sonuçta! Sonra şarap sordu, dedim merlot olsun. Nasıl coşmuşsam artık... Neyse sonra şef geldi, "yemeği nasıl buldunuz" dedi. Ben o kısımda bayılmışım, gerisini hatırlamıyorum.
siyasi kaygılar güden birkaç fotoğrafçının fotoğraflarının da bulunduğu bir fotoğraf galerisinde mecburen bulunmuşluğum vardı. oraya hiç yakışmayan halimle bir sohbet esnasında bilge karasudan bilge hanım diye bahsedince etrafımdakilerin gülüşmelerini hatırlıyorum.
sanırım ne yazık ki böyle lümpen bir ortamda bulundum. yine bir çift meme uğruna her şey.
Buna elitlik denemez belki de keyfe kederlik veya sefa pezevenkliği denebilir. Şöyle ki;
2020 şubat ayının sonlarıydı sanırım. Korona ve karantina muhabbeti yeni yeni hayatımıza girmiş, marketler yavaş yavaş yağmalanmaya başlamıştı.
ilk zamanlar ben de “offf abartıyorsunuz yaaa” diye düşünenlerdendim. Neyse, haftasonuydu sanırım, evdeydim. Evde geçirdiğim haftasonlarında da kendimi şımarttığım bir ritüelim var; kars gravieri ve şarap... Üzerine tatlı olarak da kaşık kaşık fıstık ezmesi yemek.
Baktım evde güzel bir şişe şarabım var ama fıstık ezmesi bitmiş, kars gravieri de bitmek üzere markete gideyim dedim. Bi paket peynir, bi kavanoz fıstık ezmesi aldım. Kasa sırasına bi baktım, insanlar makarnalar, ıslak mendiller, konserveler, bakliyatlar ve tuvalet kağıdı yüklenmiş. Bir savaş hazırlığı var adeta öyle bir panik ve kaos hakim ortama. Ben elimde 250 gr gravier ve fıstık ezmesiyle kasa sırası bekliyorum, çünkü zor bir hafta geçirdim ve o haftasonu kendimi ödüllendirmem lazım shskdldş
Milletin ve kasiyerin tuhaf bakışlarını hatırladıkça gülüyorum hala
türkmenistan'da yaşadığım dönemde, kafkas dans grubumuz vardı. okullara, gösteri merkezlerine falan özel günlerde gidip sahne alıyorduk. kendi okulumuzda katıldığımız bir etkinliğe dönemin genelkurmay başkanı hüseyin kıvrıkoğlu da katılmış, gösteri sonrası bizzat gelip beni tebrik edip hediyesini vermişti.
yine türkmenistan'dayken, süleyman demirel'in saparmurat türkmenbaşı'nın özel misafiri olduğu davete katılmıştık ailece. Babamın konumu gereği bu tür etkinliklere davetiye geliyordu sürekli. gecede mahsun kırmızıgül ile adını hatırlayamadığım bir kadın sanatçı da sahne almıştı. ben kendilerine çiçek vermiştim bu da trt ekranlarında canlı yayınlanmış, türkiye'deki akrabalarımın telefonlarına maruz kalmıştım. bu da böyle bir anımdır.
muhabir olduğum zamanlar, koçtaş izmit açılışıydı. kocaeli büyükşehir belediye başkanı, izmit belediyesi başkanı ile birçok siyasi adam ve ali koç da katılmıştı. ali koç ile tesadüfen sohbete girmiştik, yanında sarışın uzun boylu bir koruması vardı. ona benzetti sanırım, konu oradan açıldı ve eli omzumda dört - beş dakika kadar birlikte gezmiştik.
bazen tesadüf, bazen davetle bu tür olayların içerisinde çok oldum. insan bi' heyecanlanmıyor değil hani.
banka veya kamusal kurumlara gidince veya oraları arayınca / onlar sizi aradıklarında bey diye hitap edilmesidir. insanın hoşuna gidiyor gibson bey denmesi. normalde hep naber la gibson falan denilince bey lafı bayağı elit geliyor.
Bursa'ya takımımın Sultanlar ligi'ne yükselme maçlarını izlemeye gittiğimde maç saatini takımın kaldığı lüks otelde beklemiştim.
Açık büfede görmemişler gibi yiyip lobide kahvelerimizi içip hesabı da kulübe yazdırmıştık.
Dönüşte de yaşadığım yerin zenginlerinden biri audi'siyle kapıma kadar bırakmıştı. Hatta arka kapı arızalı olduğundan ineceğim zaman karısı inip kapımı açıyordu...
Milli Savunma bakanlığı'nda asteğmenlik yaptım, komutanım da efsane bir adamdır, arada arayıp sorar var mı bir ihtiyacım diye. Haftada 5 gün 8 5 çalışıp 6bine yakın maaş alırken şimdi mesleğimden alakasız bir işte asgari ücrete çalışıyorum. (bkz: swh)
arnavutluk başbakanı edi rama'nın tophane-i amire'de resim sergisine davet edilmiştim. gittim sergiyi gezdim. herkes smokinli, papyonlu, fularlı. ben deri ceket, uzun saç, zibidi gibi kalmıştım. aksi gibi cihan haber ajansı muhabirleri o kadar smokinli arasında gelip benle röportaj yaptılar, nasıl buldunuz sergiyi diye.
cihan haber ajansı kapandı sitesini filan da kapatmışlar, o röportaj videosunu bulsam yayınlardım, bir insan ne kadar saçmalar izlerdiniz. nasıl sosyal medyada yayılmadı, dalga konusu olmadık hayret.
sergi fena değildi ama resimlerden çok hinfistan cevizli rokfor peynirleri ile ilgilendiğim için çok da bakamadım resimlere.
swiss hotel'de 2 gece exclusive odada kalmak. ulan evlilik teklifi için ne para bayılmıştım. o kızla da evlenmedik ya orası ayrı. ambiyans, hizmet, kişiye özel servis, tüm personelin ismini bilmesi, garip bir zengin 2 gündü. çıktıktan sonra da kfc'ye gidip normal insanlarla birlikte tavuk yemek ilginç olmuştu.
