Unutulmayan ve korkulan travmalardır. Bir keresinde yeni taşındığımız bir ilçede 6. Sınıfa başlayacaktım. Lojmandaki yeni tanıştığım bir arkadaşla halısahaya gidecektik. Bu önden gitti bana da sen gelirsin dedi. Tamam dedim ayrıldık. Neyse giderken yolun ortasında iki tane keko tipli adamlar beni durdurdu. Kimsin lan gibisinden taciz sorulara başladı. Ben arkamı döndüm - kibar olacağım- kalçama tekme attı.* Bende ne vuruyon lan dedim. O da yakalayın lan şunu diyerek beni kovalamaya başladılar. Yetişmeden ben eve kaçtım. Peder dedi noldu. işte bunlar beni dövecekti falan dedim. Gittik ikisini de parkta yakaladık. Babam bir güzel sözleriyle kıvama getirdi bu ikisini. Daha sonra okuldan çıkarken ben, resmen pkk tipli bir çocuk bu muydu lan dedi. Bana vuran çocuk yok olum onun babası geldi dedi. Bıraktılar beni yani o gün pederi götürmeseydim aranızda olamayabilirdim cankuşlar. Bu da böyle bir travmamdır. Şimdi 30 yaşında 183 boyunda vücut çalışan biriyim ama o günü düşününce kötü oluyorum. Özgüvenim düşüyor.
travma sayılırsa bir adamın telefonumu elimden alıp kaçması, hasta olmak, ölüm, araba çarpması çünkü bir keresinde koşamasam bana araba çarpacaktı o yüzden hele ki araba geçiyorsa yeşil yanmadan karşıya geçmiyorum.
