lise 1'deyim sanırım ev şehrin 2-3 km dışında. o akşam derbiyi izledim eve dönüyorum bisikletle. yol düz ve etrafı açık hızla sürüyorum bisikleti karanlıkta ay ışığı ile görüyorum önümü. kulaklarımda bisikletin asfaltta çıkardığı ses... biraz da korkuyorum hızlı sürmem ondan.
sonra ileriden bir atlının geldiğini görüyorum üstüme doğru. tabi karartıyı benzetiyorum herhalde diye itimat etmiyorum. fakat gittikçe yaklaşıyor ve koşar adım ileriden üstüme doğru geliyor.
hâlâ gerçek olabileceğine ihtimal vermiyorum. ama artık dibime yaklaştı ve o bana ben ona hızla yaklaştığım için bir anda frene basıp tam çarpacakken gözlerimi kapadım çok kısa süre sonra çarpsa çarpardı diyerek bir de dengemi yitirmek üzereyken gözlerimi açtım önümde benimle aynı istikamete giden 3 adam gördüm. tam çarpmak üzereyken bisiklette yavaşlamıştı hafif sola kırdım ve hızlanmaya başkadım tekrar.
30-40 saniye içindeki bu olaydan hemen sonraki kalbimin atışını yıllar geçmesine rağmen hâlâ duyabiliyorum.
işin bir diğer yanı 1 hafta önce o yolda içkici tipler komşumuzun bir çocuğunu dövmüştü ve bu tür olaylar yaşanıyordu o yolda... acaba kimdi o atlı ve onu görmesem (ki hayal değildi) ve o kim olduğunu bilmediğim o 3 kişiye hızla çarpsam ne olurdu diye bazen düşünürüm...
mistik ne bilmem de başımdan fizik kurallarına aykırı bi olay geçmişti.
ilkokulun ortalarındayız.
aşağı mahalleyle savaş yapıyoruz. bi saldırı geldi. korktuk 150-200 m geri çekildik. o an bana bi cesaret geldi yerden kaptım taşı 150 200 m uzaktaki aşağı mahallenin çocuklarına doğru attım.
lan o taş var ya sanki tüy gibi oldu. uçtu uçtu o sözde düşman çocukları da geçip kasabın koca vitrininin camını aşağı indirdi.
hala hayret ediyorum. dünya gülle atma rekoru bile hala 120 m yi geçmedi sanırsam.
o taş o 200 m yolu nasıl katetti.
