bir süredir gelip geçerken yeni açılmış bir cafe görüyorduk, erkek arkadaşımla hep de bir kere de şuraya gidelim bakalım nasılmış diye konuşuyorduk. bir akşam kısmet oldu, "nereye gidelim, nereye gidelim?" derken "şu yeni açılmış yere gidelim." dedim.
gayet güzel gittik, bizden başka kimse yoktu ancak saat biraz geç olduğu ve mekan yeni açılmış olduğu için hiç garibimize gitmedi. "kıymalı böreğimiz meşhur." dediler, kıymalı börek söyledik. börek gerçekten de muhteşemdi. inanın yemeğe doyamazsınız, iki kişi beş, altı tane börek yedik. hesabı öderken yarın sabah da brunch'ımız var. "açılmamız şerefine yarı fiyatına olacak, size indirim kuponu da verelim."dediler. kuponları aldım arabanın orta gözüne koydum, sabah da kahvaltıya geliriz diyerek ayrıldık.
sabah kahvaltı için buluşup arabaya bindik, cafe'nin olduğu yere gittik. ancak orada cafe yoktu. bildiğiniz boş bir dükkan vardı sadece. dönüp birbirimize baktık sadece. "galiba yolu karıştırdım." dedim. arka sokaktan dolandım. bir daha döndüm. hayır, yolu karıştırmamıştım. dün geldiğimiz yerdi işte. şimdi yerinde yeller esiyordu. arabanın orta gözündeki kuponlara bakmak için uzandım. kuponlar da yoktu. baya döktüm o orta gözü sanki kuponlar uçmuştu.
erkek arkadaşımla birbirimize "herhalde kapattılar, acil bir şey oldu dün." falan dedik ve bu konuyu bir daha hiç konuşmadık.
tarihler 2006.. yada öyle birşeydi... camiide yaz kuran kursu var oraya gidiyorum her gün. Kuran okumayı öğreniyoruz. Cami recep tayyip erdoğanın zamanında birkaç kez ziyaret ettiği bir camii öyle yol hanı camiiler gibi değil ama o kadar da ünlü değil yani cemaati fazla yok.neyse ben anlatayım o sıralar küçüktüm gördüğüm şeyler halisünasyon da olabilirdi emin değilim zaten öyle olmasını umuyorum. Bir gün abimle abdest almak için abdesthaneye indik. Camiideki morgun boş olduğu cevabını defalarca almama rağmen yine de oradan çok korkuyodum. Abdesthane ile morg arasında bir duvar boşluk vardı sadece.. Gittim abdestimi alıyordum ki abim erkenden bitirdi abdestini çıktı abdestaneden arkasından defalarca bağırdım gitme diye ama dinlemedi. Ben daha okulun kapısında tenefüste annemi bekleten adamdım tek başıma kalmaktan korkuyordum. Neyse acelece aldım abdestimi çıktım abdesthaneden baktım ki abim ortada yok. Bir anda kafamda şimşek çaktı arkamda morg vardı ve ben yanlızdım. Hemen koşmaya başladım kalp atışlarım hızlandı arkama baktım ne göreyim morgun arkasındaki yeşil yüzlü bir adam bana gülüyordu!! Öyle bir çığlık attım ki daha sonra terliğimin tekini düşürdüm hemen camiiye girip abime anlattım durumu. Kime anlattıysam inanmadı bilen birileri varsa yeşillendirsin.
bir gün manisanın bir köyünde evin çatısında oturuyordum. aynı köydeki sevgilimle telefonda konuşuyorduk ve sevgilim üç harflilerin olduğu filmlerden korkuyordu bende başladım musallat'ı, dabbe'yi falan anlatmaya. tam ben filmleri hararetli hararetli anlatırken birden tüm elektrikler söndü. normaldir dedim kesinti olmuştur ama telefonun ucundaki sevgilime "sizde elektrikler gitti mi" dedim, kızın evini görebiliyordum odasına kadar "hayır, elektrikler var" dedi. "emin misin" diye sordum. evet dedi ve bende dışarı bir baksana yok mu dedim. yok diye cevap verdi. geldiler o zaman dedim ve içimden bildiğim tüm duaları okumaya başladım. sevgilim de en az benim kadar korktu duaları okuduktan 10 saniye sonra ise en soldaki sokak lambasından itibaren tek tek olacak şekilde elektrik lambaları yanmaya başladı en son ise benim balkonda açık bıraktığım ışık yandı. ödümün bokuma karıştığı gün bu gündür herhalde.
#26100345 (bkz: taze taze) bu başlık altında yazılmış 64. entry nasıl korkuttu beni az önce. Ulan odamdayim, her ne kadar kısa da olsa okudum ve okurken de hayal ettim. Ama hikayenin sonunu bilmediğim için su an aynısını yaşamış kadar oldum. Böyle bir korku yaşatmadın bana be sözlük. Puh sana.
11-12 yaşlarındaydık,cin min de çağırmıyoduk. şehrin uzak bir bölgesinde üretim yapan bi ayakkabı atölyesinin önünde zincirle bağlı bulldog mı desem pitbull mu desem ne desem bilemedim böyle zebani gibi yatan bi köpek vardı, bayılırdık onu sinirlendirmeye. bir gün yine sinirlendirirken zinciri kırdı.
gece saat 3 civari uyanmisim su ictim mutfaktan sonra balkona dogru yururken onumde simsiyah bir karardi hizla kosarak gecti ciglik atar gibi ben oldugum yerde cigligi bastim o sey her neyse balkona dogru gitti 5.kattayiz malum benim bagirmama babam kostu geldi balkondan baktik evin her yerine baktik bir sey bulamadik .
14 yaşındaydım. evimiz çevresine göre biraz yüksekteydi. o zamanlar bulunduğum muhite yeni yeni kanalizasyon döşenmekteydi. evimizin yakınında bulunan bir çimenlige belediye, daha sonra döşenmek üzere çapları yaklasik 1m olan silindirik, taştan ve demirden yapilma içi boş kanalizasyon silindirleri bırakıp gitmişlerdi. ben ve kardesim de dışarda biraz dolaştıktan sonra o taşları biraz yuvarlayalım dedik. biraz yuvarladik. Öyle böyle, silindirler yüksekte olan çimenlikten biraz yuvarlandiktan sonra hizlandi hizlandi ve ikimizin kontrolu altindan çıkıverdi. küçük gözler korkudan ne yapacagini bilemedi ve evine kaçtı. uzaktan bizi gören, muhtemelen erzurumlu olan amcanin seslerini duyuyordum: ola neydisiiz, niye daşi yuvarlisiiz?!' taş almış başını gidiyordu 200metre boyunca. ben ve kardeşim de evimizde o güne kadar yaşamadığımız bir korkuyla uyuduk. ertesi gün bu olayi bir arkadasima anlattim. pek normal bir gün olmuştu. Öğlen evimdeyken kapi calindi ve annemin birileriyle tartıştığını duydum. 'acaba neler oluyor, gidip de bakayim' dememe kalmadan annemin öfkeli sesini alev fışkıran gözleriyle duydum: 'bir kadının evine tas çarpmış, kadın duş alırken bir duvarına çarpmış, duvar yarılmış.senden biliyorlar?' dedi. o korkuyla yalanladim tabi, yoksa mahallenin önünde tapem çıkardı. annem daha fazla uzatmadi, kalabaligi gönderdi, işi çözeceğini söyledi. gavat kardeşime sordu, hemen gammazladi beni. nasil.yaptigimizi da anlatip annemin sinirlerini daha da katmerlerdi. o günün aksaminda ise... daha fazla anlatmak istemiyorum sözlük.
not: okuduysan teşekkür ederim şekerim övgüsüne layıksın.
arkadaşlarla cin çağırıyorduk, ışıklar kapatılmış herkeste bir sessizlik hakimde masanın ortasından duran muma doğru elimde kibrit ile ilerliyordum adamlarımı tamamladığımda kibriti artistik bir hareket ile yaktım. ve oda ne kibrit sağ elimin işaret parmağının ucuna çarptı tanrım o acıyı hala unutamıyorum. izi asla silinmeyecek allahım.
bundan yaklaşık 2 yıl önce ben askerdeyken gece saat 3-5 nöbetine kalkmıştım nöbet arkadaşımla. işte devriye bizi nöbet kulübesine bıraktı. nöbet tutacağımız yer de ıssız bir yer. in, cin top oynuyor hesabı... işte ben uzun dönem askerim, nöbet arkadaşım da kısa dönem yeni gelmişti. hava soğuk olduğu için biraz zorlanıyordu garibim. ben de dedim ki sen nöbet kulübesine gir ben dışarda beklerim dedim tamam dedi nöbet kulübesine girdi. ben de kulübenin etrafında elimde g3 tüfek dolanıyorum. aradan beş on dakika geçti. birden karşımdan beyaz veya grimsi böyle 1 metre büyüklüğünde yerden beş metre yükseklikten bir nesne uçarak bana doğru geliyor. tabi ben onu görünce şok oldum kıpırdayamadım. gözlerimi ondan alamadım. önümden geçip gitti ve işin en garip yanı da arkasından onu bir karganın takip etmesiydi. sonra ben şok geçirmiş bir vaziyette hemen kulübedeki nöbet arkadaşıma seslendim. gel dedim işte böyle böyle anlattım gördüklerimi o da tırstı iyi ki kulübenin içine girmişim dedi.
bir keresinde tatil için köye gittiğimizde başıma gelmişti.
gece vaktiydi. laptopta takılıyordum. uykum gelince sızıp kalmışım kanepede. tuvalet ihtiyacı bastırınca uyandım. dışarıda gecenin serinliği vardı. zaten tuvaletler de evin on onbeş metre ilerisinde kulübe gibi bir yerdeydi. ilk önce babamı kaldırayım dedim ama sonra vazgeçtim. dışarı çıktım. tam tuvalete girecem böyle gök gürüldemesi gibi bir ses ama daha boğuk, derinden geliyor. havaya baktım. belki binlerce yıldız vardı. kapalı değildi anlayacağınız. işte o sırada, kaldığımız evlerin ardında bir tepe vardı, onun arkasından dev gibi bir şey yükseldi. hala şey diyorum çünkü ne olduğuna karar verebilmiş değilim. siyah mat bir metalden yapılmış gibi.altından ışıklar parlıyor sanki yüzlerce lamba var şekilsiz. tepenin üstünden çıkıyor uzadıkça uzuyor. göğü kapladı neredeyse. ben ne yapacağımı bilemedim. donup kaldım. yukarı bakarken yavaş ve sessizce geçip gitti...
benim ne tuvaletim kaldı ne bişey belki de altıma ettim farkında değilim. var gücümle eve geri döndüm. yatağa yattım. uyayamadım o gece. sabahleyin kalkınca ne olduğunu falan sordular bana bakarak ailedekiler. cenaze gibi solmuşsun falan. bir şey söyleyemedim. zaten psikoloğa gidiyorum. hepten tırlattı bu diyecekler.
öyle işte o zaman bu zamandır taşıyorum bu anıyı..
araba kullanmaya başlayalı 1 yıl olmuşken bir gün artık nasıl bir deli cesaretiyse iş için 1.5 saat uzaklıkta bir yere gittim. iş uzadı akşama kaldım dönüş için. dönüş yolunda kırmızı ışıkta beklerken yeşil ışık yandığında bir an dikkatim dağıldı ve ters yöne girdim. ömr ü hayatımda bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. karşıdan gelen araçlar korna çalıyor farları açıp kapıyor. ben çıldıracak duruma geldim. admaın biri hızla sollama yapsa kafa kafaya giricem. allah yüzüme baktı da sağ tarafta bir çıkış buldum. ilk defa ölüme o kadar yaklaştığımı hissettim.
