istanbul'da yağmurlu ve ılık bir şubat akşamıydı. yanımda bana dertlerini anlatan ve benim dertlerimi dinleyen koluma girmiş beyaz montlu biri vardı. kol kola tüm istanbul'u yürüyebilecek kadar anlatacaklarımız vardı birbirimize. o beyaz montunu hiç sevmezdim ama çok yakıştığını da itiraf etmek zorundayım maalesef. ona bir olay anlatırken, okulunun önünden geçiyorduk ve hafif yağmur çişeliyordu o anda. okulun kapısın önünde bir panelvan park etmişti. benim de maalesef huyumdur ki yanından geçtiğim arabaların göz ucuyla içine bakarım. tam o esnada yanımdaki de arabanın içine baktı ve arabanın içinde bereli, sakallı korkunç bir adam vardı. o da bunu fark edince korkup bana doğru yaslanarak eğildi, ben de onu kaldırıp bir şey yok diye onu rahatlatmaya çalıştım. bu anımı anlatmamın sebebi dün gece bu olayın aynısını rüyamda görmüş olmamdı çünkü bu olay hayatımı 180 derece değiştiren bir durumun belki de temellerini atmıştı. bu durumdan sonra birçok sorun yaşadım, hayatımı etkileyen çok şey oldu ama bunca şeyi yaşayacağımı bilsem bile o beyaz montun sahibini asla yalnız yürütmezdim. sonu ne kadar acı olsa da o güzel zamanlara dönmek için vazgeçeceklerimin sınırı olmazdı.
sonu belli olan ama koşar adım içine dalmak isteyeceğiniz mevzular vardır. bu mevzuların birinin belli sonunu gördükten bir müddet sonra sabahların birinde işe giderken metroda bir çiftin parmak güreşi yaptığını gördüm. sanki anılarımı taklit ediyorlardı. derin bir sıcaklık kapladı vücudumu sonra işe gidip boktan hayatıma devam etmeye devam ettim.
şimdilerde yine anılarımı siliyorum daha öncekiler ve ondan bile öncekiler gibi. bunu da bu gece üzerine uyuyarak silmiş olacağım. ya da kendimi kandırırım kim bilir, bazen ben bile bilemem.
