öncelikle tabii ki org, neden dersen tamamen duygusal, büyük ihtimalle kolektif bilinçdışımla ilgili bir durum bilincime dair hiçbir açıklaması yok. Nedensiz seviyorum keratayı. Sadece o olduğu için. Halbuki onun yerine pianonun içimi ferahlatması gerekiyordu.
ikinci olarak çello, aslında zannediyorum ki kemanla eşit seviyorum bu keratayı da ama hani göreceli olarak daha az popülerya bende de bir elit görünmeye çalışma huyu var, o yüzden bu sefer kişisel bilinç dışımdan gelen bir istekle bunu sevdiğimi söylüyorum.
Pianoyu da severim bu açıdan çünkü diğer enstrümanlardan farklı olarak sesleri daha net olarak alabildiğinden kendi kafanda daha matematiksel bir müzik kurgusu oluşturmana yardım ediyor. Yani bu biraz da çıkar ilişkisine dayalı sevgi, direk bir sevgi değil.
