Zordur. Türkiye'de yaşıyorsanız daha da zordur. iki romanım ve onlarca kısa öyküm var. Bugüne kadar birçok yayıneviyle görüştüm; akla mantığa uymaz gerekçelerle reddedildim, akla mantığa uyar gerekçelerle de reddedildim ama her zaman reddedildim. Pek tabii, bir kitap yazdınız ve bu basılacak, çok satacak diye bir kaide yok. Ancak, olumlu eleştiriler aldığınız yayınevi dahi bile kitabı basma konusunda gelindiğinde yan çizdiğinde anlıyorsunuz ki konu sadece edebiyat değil. Maalesef, ülkede yayınevlerinin yaptığı iş bir çeşit matbaacılık ve komisyonculuktan ibaret. Editörleri veya yayın yönetmenleri edebi bir eser ile popüler kültür eseri arasında kaldığında, bestsellera oynayabilecek bir kitabı basmaya hiç gocunmuyor; seve seve yapıyorlar. Nitekim, en son kitabımda gayet büyük ve tanınır bir yayınevi ile görüşüp, artık bu iş oldu derken, son anda kitabı iki sene sonraya attıkları için; vazgeçtim ve de ne bileyim, belki de yoruldum. Çünkü bu ortamda edebi bir eser ortaya çıkarmak, pandaların çiftleşmesini beklemekten bile daha zor hale geldi. En yakın D&R'a gidip, bestseller rafına bakarsanız, Türk Edebiyatının hüzünlü kalp atışlarını duyabilirsiniz.
Birkaç kelime de yazan, yazmak isteyen arkadaşlara gelsin. Yazın. Ancak sonrasını, bu işten para kazanmayı ya da övgü beklemeyi düşünmeyin. Bu, kimsenin umrunda değil çünkü. Ortalama üne sahip bir yayınevine yılda yaklaşık 1000 eser geldiğini ve editörlerin bu sayıyı 365e bölersek, günde 3 adet yeni eser okuduklarını düşünürsek, kimsenin eserinize sizin istediğiniz özeni vermesi mümkün değil. Zaten baktıkları, popüler bir instagram/teitter vs hesabınız varsa, yani türkçe meali ile yazdıklarınız bir boka benzemese bile eserinizi sattırabilecek bir kitle arkanızda duruyorsa; birçok yayınevi bunu basacaktır. O yüzden gidin ilk fizik yapın, selfie falan çekin, ünlü olun, edebiyata sıra gelir ne de olsa(!).
Yazmak; deli işidir. Akıllı, mantıklı adam da bu acıyı yaşamak istemez, bir kere yazmaya başlayan da eğer o büyüyü tadarsa durmak istemez. Zaten bundan deliliktir diyorum ben, kendi adıma. Ayrıca, sanılanın aksine hiçbir karşı cins size yazar olduğunuz için farklı gözle bakıp, hadi bu gece benimle ol demez. Yeni nesilde böyle bir beklenti var ki ben nedenini çözebilmiş değilim. Uzun lafın kısası; yazmak için taşmak gerekir, taşmak için de dolmak gerekir. Kimse hayatım roman benim gibi bir klişeye düşmesin, herkesin hayatı romandır çünkü. Tek acı çeken, hüzünlü ilişkileri ve kalp kırıklıkları olan siz değilsiniz; unutmayın.
genellikle lisede baş gösteren tekinsiz bir tutku.
lisede normal öğrenciler gibi kahvede 51 oynamayan, top peşinde koşmayan, bunlar yerine sürekli yazacağı, yazmaya başladığı senaryolardan, öykülerden söz eden bir arkadaşımız, doğal olarak meczup muamelesi görüyordu.
aslında zeki bir çocuk olduğu belliydi.
kendine güveni de vardı.
ama sosyal değildi.
ben de pek sosyal değildim ama yazmaktan çok okuma kökenli bir asosyallik sergiliyordum.
kahve yerine kütüphane, tercihim oluyordu.
yazmak aslında biraz meczup olmaktır.
çünkü hayatı askıya almaktır fiili olarak.
gerçek dünya senin dışında akıp giderken, sanal dünyalar kurmaktır.
çoğu yazar adayınca, birilerini o dünyalara çekerek, bir hayran - okur cenneti yaratmak, ün ve paraya kavuşmak hayal edilir.
kağıdın başına oturulur ve esin perilerinin üşüşmesi beklenir.
çoğu zaman bu gerçekleşmez, kafa üşütülür.
genellikle bunlardan çok, kendini tutamadığı için yazanlar bu tip hayallerdeki olanaklara kavuşurlar.
zenginlere ve zenginliğe özenenlerden çok, zenginleri ve zenginliği ti'ye alabilecek kadar gözü tok ve eleştirel olanlar tutulur.
bana göre ister kısa, çarpıcı düşüncelerin paylaşıldığı bir interaktif ortamın yazarı olunsun, ister öykü - senaryo - roman vb. yazan bir edebiyatçı olunsun; hayata ve onun nimetlerine biraz tepeden bakamayan hiç kimsenin başarılı bir yazar olma şansı yoktur.
en azından benim okur kriterlerim kitap seçerken bunu gözetiyor.
cok acil yazar olmam gerekiyor , metin uzunlugu 100 karakter olsun diye copy paste atıyorum. 5 dk lıgına yazarlıgı acın birine mesaj atmam gerekiyor. daha sonra silebilirsiniz hesabı....
Çaylakların spermlerin yumurtaya hücum ettiği gibi istedikleri olaydır.
Yazar olduktan sonra yapılan haraketler ;
1- i got the powa, eye of the tiger gibi şarkılar açılarak kutlama yapılır.
2- hevesle sözlüğe entry pompalamaya başlarlar, kalite düşer.
3- tutmayan entryleri direk silerler.
bir genç gelip Andre Gide'e, " sizce yazar olmalı mıyım?" diye sorar. "olmayabiliyorsanız olmayın." diye yanıtlar Gide. bence çok zekice bir yanıt. yazarlar, yazmaktan başka çaresi olmayanlardır çünkü.
Lisede bir arkadaşım uludağ sözlükte 3 haftada yazar oldum diye hava atıyodu etrafta. Gaza gelip 1 haftada yazar olmuştum. Neye göre yazar oluyoruz hiçbir fikrim yok. Ama var ya hayatımın maçını kazanmıştım o yazar oldunuz mesajını görünce. Sonra dersler falan yazamadım kapandı o hesabım. Heyecanla tekrar o mesajın gelmesini bekliyorum.
